Wind. Een constante factor hier in Carlisle. En als ik zeg ‘wind’, dan bedoel ik WIND. Een paraplu opendoen is enkel een goed idee als je er niet te veel aan gehecht bent. De was buitenhangen, mja, als je hem vastplakt met Pattex misschien.

Toen ik vanmiddag even naar school ging om iets in de map van The Informer te droppen, was ik er met wind in de rug op 18 minuten, een nieuw record, en zonder me in te spannen. In het teruggaan, met wind op kop uiteraard, heb ik er echter 40 minuten over gedaan en ik was er nog moe van ook. Bij sommige windstoten moest ik moeite doen om overeind te blijven, al lukte ik daar beter in dan een meisje dat om een of andere reden (ik gok om de rits van haar laars vast te doen) op één been stond: *windstoot* “aaaaah” *boenk*.

Nu, je zou denken, veel wind, zo erg is dat niet, dat houdt tenminste de regen weg. Niet dus. De voorbije drie dagen ben ik maar één keer buitengeraakt zonder dat ik mezelf moest uitwringen toen ik terug thuiskwam.