Ik weet dat het hier nogal stilletjes is de laatste tijd, maar daar is een goede reden voor. Achter de schermen zijn er wat technische probleempjes waardoor ik niet kon posten wat ik wou. "Los dat dan op!" hoor ik u zeggen, wel ja, ook al ben ik een ware specialist op pc-gebied *kuch* ik heb daar mijn webmaster voor nodig en die is nogal druk bezig met van werk veranderen enzo, al zou er kortelings schot in de zaak moeten komen.

Een verhaaltje dan maar, dat me daarstraks om geen enkele reden zomaar te binnen schoot:

Lang, lang geleden, toen ik nog in Parijs woonde en bij ES werkte, was er eens een avond waarop Standard tegen Liverpool speelde. Dat was tijdens de Olympische Spelen en omdat ik nog als laatste op mijn eiland zat, besloot ik wat te socialisen met de Engelse commentators, die ongetwijfeld die match ook wilden zien. Dat bleek een schot in de roos, wat op zich niet zo voor de hand liggend was vermits er tussen de journalisten en de commentators nu niet meteen veel communicatie was, maar kom, iemand moest toch eens go’en where no one had gone before, niwaar?

Dat was een lange inleiding om te vertellen dat ik uiteindelijk in ‘The Bombardier’ belandde met een Duitser, Markus, en een Engelsman, David. Nu, iedereen weet dat samen naar de voetbal gaan kijken niet noodzakelijk wil zeggen dat je 90 minuten lang aan het scherm gekluisterd zit zonder een woord te zeggen.

Lang duurde het dus niet tot iedereen begon te vertellen en al snel vroeg Dave hoe het kwam dat mijn Engels zo goed was (het gemiddelde niveau Engels ligt niet zo hoog onder ES-journo’s), ook omdat hij toen nog dacht dat ik een Waal was (god forbid). Ik opperde uiteraard dat het feit dat ik in Engeland gestudeerd had daar niet vreemd aan was. Waarop hij uiteraard wilde weten waar in Engeland dat dan geweest mocht zijn.

Toen ik zei "Carlisle", bekeken zowel Dave als Markus me even als van de hand Gods geslagen en begonnen toen hardop te lachen … "yeah ok", dacht ik, "Carlisle is nu niet het summum, dat weet ik ook wel, maar om me daar nu in mijn gezicht voor uit te lachen?"

Gelukkig had ik het bij het verkeerde eind, Dave vertelde dat hij zelf van Cumbria was (de county waarvan Carlisle de hoofdstad is) en dat hij nooit ofte nimmer had verwacht iemand tegen te komen die die geburen kende. Dat ik daar gestudeerd had was op zich al een vermelding waard, het feit dat ook de derde van ons trio daar een verleden had rechtvaardigde de lachbui die uit opperste verbazing geboren was.

Markus – een Duitser dus – had óók gestudeerd in Carlisle – er zelfs les gegeven – en daar hadden ze zich voordien al eens over verbaasd. Als je terugkijkt naar mijn Carlisleposts, merk je dat er in Carlisle – en bij uitbreiding in Cumbria – welgeteld vijf buitenlanders wonen, om dan als native ergens op een druilerige dag in een pub in Parijs te zitten met twee van hen is, wel ja, op z’n minst verbazenswaard.

Ondertussen zijn we een dagje weer thuis en naar goede gewoonte vergt dat geen aanpassing. België is nog altijd België (al is dat nu ook weer niet zo’n zekerheid meer), Antwerpen is nog altijd Antwerpen en thuis is nog altijd thuis. En het weer is ook nog altijd hetzelfde heb ik daarstraks gemerkt.

Ik merk wel dat ik moet afkicken van mijn talen. Tot voor kort dacht ik in drie verschillende talen – soms een beetje te veel van het goede trouwens – en dat moet nu weer teruggebracht worden naar eentje natuurlijk.

Next up? Tsja, werk zoeken zeker? Of dat is toch het plan, met mij weet je natuurlijk nooit …

P.S. deze post is geschreven in Google Chrome.

Dat was het dan. Gisteren heb ik mijn laatste dag gedaan bij Eurosport, maar ik wil niet zeggen ‘voor altijd’, dat klinkt zo definitief en je weet nooit wat de toekomst in petto heeft. Eurosport is groot genoeg zodat als ik in de sector blijf, er sowieso nog wel mee in aanraking zal komen. En met veel plezier ook. Ik kan eerlijk zeggen dat er een geweldige sfeer op de redactie hangt, heel los, heel vriendelijk, maar tegelijkertijd heel gedreven en allesbehalve een 9-to-5 mentaliteit. Ik ben er ook bijna zeker van dat ik eenzelfde amperbestaande hiërarchie nooit meer zal meemaken. Iedereen gelijk, iedereen even belangrijk.

Eigenlijk was dit zowat de perfecte job voor mij, maar spijtig genoeg is ze in Parijs. Niet dat ik deze stad niet mooi vind ofzo, het is een van de knapste en interessantste steden ter wereld, maar ik zie mezelf hier niet voor lange tijd wonen. Eén specifieke reden kan ik daar niet voor geven – en eigenlijk ook niet meerdere kleine – it’s just a feeling.

Zo nog eens een paar random observaties.

– overal kom je Nutella tegen. Een crêpe Nutella, een koffiekoek Nutella, een broodje Nutella. En overal is dat échte Nutella, in al die creperietjes en standjes zie je echt de grote potten Nutella staan. Dat die Fransen niet door hebben dat Nutella verre van de beste choco is die er bestaat …

– in het shopping center achter mijn hoek "La Vache Noire", loopt er constant een kerel met een micro rond. Dat is geen wannabe zanger ofzo, hij loopt de hele tijd langs de winkels om via de luidsprekers door het hele shopping center te vertellen wat er bij alle winkels in de etalage of in de aanbieding staat. En af en toe zegt hij "als u nu naar eetstandje X gaat, krijgt u dit of dat aan halve prijs" … waarop je dan verwacht dat er een hele meute naar dat eettentje stormt. Niet dus. De eerste voorwaarde voor een stormende meute is namelijk dat er genoeg volk aanwezig is om een meute te vormen, en dat is er nooit. Zelfs op een zaterdagnamiddag loop je daar nog praktisch in je eentje rond.

– een paar dagen geleden zat ik op de bus en ik had al meteen door dat de buschauffeur niet meteen de meest ervaren was. Bij een bocht reed hij steevast over het trottoir en als hij moest stoppen was dat altijd met een geweldige schok. En jawel, bij een van de bushokjes stopte hij wat te dicht bij het hokje en … zorgde ervoor dat het dak op de grond viel, net naast het hoofd van enkele mensen die er in stonden te wachten. Brokkenpiloot dus.