Ik had verwacht, terug in België zijn, terug thuis enzo, zal toch weer even aanpassen zijn. Dingen die daarvoor heel normaal waren, zullen toch wat raar aandoen. Maar nee, alles is nog normaal. Terug aan de rechterkant rijden deed niet raar, ik keek vanzelf weer eerst naar links om over te steken, ik begin niet spontaan Engels te spreken of lange stukken te wandelen.

Voorlopig is er maar één ding dat écht raar deed: ondertitels. Mijn eerste reactie was "he, wat blokkeert daar 1/5de van mijn scherm? Ah ja just, regeltjes met de vertaling van wat ze zeggen."

Weird, isn’t it?
(Raar, toch?)

Typisch toch. Je woont bijna vijf maanden op de grens met Schotland, een gebied dat bekend staat om zijn slechte weer, en buiten wat wind is het eigenlijk de hele tijd prachtig geweest. Je komt terug aan in België en het eerste dat je voelt zijn sneeuwvlokken die op je gezicht dwarrelen …

Verder een opvallend vlotte reis. De Virgintrein tot in Glasgow Central was overal wat te vroeg, waardoor ik zelfs een trein vroeger richting Prestwick kon pakken en ruuuuiiiim op tijd was op de luchthaven. De conducteur van de Virgintrein was trouwens een zalig droge Schot, elke aankondiging kwam er in dat sappige dialect uit, maar zo sec dat hij op zijn eentje voor een waterschaarste zou kunnen zorgen. Vlak voor we in Glasgow Central aankwamen deed hij trouwens de volgende mededeling: "Scotland is a proud non-smoking country, which means you can’t smoke in any public place. If you are someone who likes to inhale nicotine, I suggest you wait until you are out of the station. Otherwise it will be a 50 pound fag."

Het vliegtuig was iets minder stipt en vertrok tien minuten te laat, maar kom, daar kon ik nog mee leven. De controle voor je op het vliegtuig geraakt is minder leuk. Jas, portefeuille, gsm, rugzak, … allemaal uitdoen en door de scanner ben ik gewoon, dat je ook je schoenen moet uitdoen en ze door de scanner sturen had ik echter nog niet meegemaakt, maar is begrijpbaar. Maar waarom ze nu iedereen vroegen of ze een laptop bijhadden, en zoja, je die moest uitpakken en apart onder de scanner laten gaan, was me al minder duidelijk. Het nut van het feit dat ze die laptops – enkel en alleen de laptops, niets anders – dan nog met een staafje met een soort swifferdoekje aan ‘ontstoften’ en het doekje daarna onder de scanner legden om te zoeken op drugssporen, ontging me al helemaal. Kunnen enkel mensen met een laptop drugskoerier zijn misschien? Voor de drugtraffickers onder ons dus een wijze les: neem geen laptop mee!

En dan nu maar wat uitpakken zeker?

Als u dit leest ben ik waarschijnlijk al onderweg naar huis en zit ik op een van volgende transportmanieren.

Eerst 206 km met de trein van Carlisle naar Prestwick, vertrekkende om 07u19.

Dan 1.113 km met het vliegtuig van Prestwick naar Brussels South, beter bekend als Charleroi, lift off om 12u.

En tenslotte 110 km met de auto van Charleroi naar Antwerpen.

Totale geschatte reistijd: 9,5 uur

Er is natuurlijk geen stad zonder achterbuurten en minder aantrekkelijke plekjes.

Een van de mooie containers die je hier regelmatig ziet

Vermits mijn tijd hier op zijn laatste benen loopt, is het tijd om eindelijk eens de moeite te doen die foto’s van Carlisle online te smijten. Dus bij deze, de bezienswaardigheden van Carlisle:

Carlisle Castle

De hoofdingang van de Lanes, zijnde overdekte winkelstraten

Carlisle Courts of Justice

Boven en onder, de torens in het midden van het centrum

Civic Centre

De ongelooflijk drukbezochte Sunday market

Rikketikketik, wat is dit? Ik gok op een GSM-mast, maar ik ben niet zeker

Carlisle Central Station

Een lichtjes futuristisch gebouw, voor zover ik weet vooral met kantoren

Een ander futuristisch gebouw waar we onder andere de Canadian Sports Bar, de Australian Bar, de Gala Bingo, The Lounge en de discotheek Terminal One in terugvinden

Net als in België zijn er ook in Engeland heel wat verkeersdoden elk jaar en daar willen ze natuurlijk iets aan doen. Het volgende audiofragment en filmpje geven ze met de regelmaat van de klok op radio en tv.

Misschien ligt het aan mij, maar ik vind dit toch een beetje luguber. Naast de luguberheidsfactor heb ik ook mijn twijfels over de waarheid van deze cijfers. 45 km/u lijkt mij al ruim voldoende om niet al te levend meer te zijn na een iets te close kennismaking met een auto, zeker als het over een kindje gaat. Bovendien, wat loopt een zesjarig meisje alleen te doen op straat? Het hoort natuurlijk bij het effect, maar het maakt het er niet geloofwaardiger op.

Wat opzoekwerk bracht me bij de officiële site van het filmpje en daar lezen we al meteen dat er met de cijfers gespeeld is: "If you hit an adult pedestrian while driving at 30 mph, the survival chance is 80%. But if you hit a pedestrian while driving at 40 mph, the pedestrian’s chances of dying rises to 90%. (this lowers to 80% for a child)." We hebben dus geen idee wat de ‘survival rate’ is van een kind bij 30 mph, terwijl ze wel de cijfers van het kind gebruiken bij 40 mph. Ok, geen grote leugens, maar als je zo’n campagne opzet, doe het dan met de echte cijfers. Het effect zal er niet minder dramatisch op worden.

Iemand trouwens een verklaring waarom ‘maar’ 80% van de kinderen een ongeval aan 40 mph niet overleeft tegenover 90% van de volwassenen?

De lichten om over te steken werken hier iets anders, niet onbelangrijk om daarvan op de hoogte te zijn mocht je ooit naar Engeland komen. Anders is de kans groot dat je oversteekt wanneer er een groen mannetje te zien is, maar je toch overhoop gereden wordt. Terwijl de auto die je van je sokken gereden heeft dan niet eens in fout is. Nu ja, toch niet helemaal.

Vanaf het oranje licht begint te pinken, mogen de auto’s terug doorrijden (op voorwaarde dat er geen voetgangers meer aan het oversteken zijn weliswaar, maar wie let daar nu op?) en wees er maar zeker van dat ze dat ook doen.
Gelukkig zijn ze zo slim om dit systeem enkel op plaatsen toe te passen waar er geen kruispunt is met andere auto’s …

Het was te denken dat ik er niet aan zou ontsnappen. Voor de eerste keer sinds ik hier ben heeft het echt gevroren. Als het hier vriest, vriest het hier meteen ook goed, zo blijkt. Op de wegen viel het allemaal nog best mee, het park was iets minder. Het moet een gek zicht geweest zijn, maar de enige veilige manier om de houten Memorial Bridge over te geraken was schaatsen … zonder schaatsen weliswaar.

Nu ja, ik was al blij dat ik niet bij de groep hoorde die in het park rondliep. Een of andere school die net vandaag had uitgekozen om met LO wat rondjes te gaan lopen, in korte broek en t-shirt uiteraard. Woar is den tijd?

En ow ja, ik heb dus niet overdreven he: