geen Kim Clijsters meer in het Sportpaleis. Zoals elke rechtgeaarde tennisfan was ik erbij vandaag, al was het om te tappen. Wat bij tennis, en bij Clijsters specifiek, wil zeggen dat je gewoon de hele wedstrijd kan zien en snel tussen de sets even naar binnen gaat om die paar onverlaten die geen anderhalf uur geduld hebben een drankje voor te schotelen.

Over de sfeer moet ik niets zeggen, die heb je zelf wel gezien op tv. Over de wedstrijd ook niet, want die heb je natuurlijk ook gezien. Maar de emocrap achteraf, ik kon het niet aan. Emotioneel gedoe en gezever, I’m not a fan. En stel je eens in de plaats van Kim. Je staat daar tranen met tuiten te huilen en dan duwt er zo’n krullenbol ineens een micro onder je neus en word je verwacht de menigte toe te spreken. Ik kreeg trouwens meteen flashbacks naar het afscheid van Agassi op de US Open vorig jaar. Ik kan er niets aan doen, maar laat je kampioenen afscheid nemen op een manier dat hun laatste rede geen hoop geblubber is. Laat ze eerst hun zegje doen en haal dan de tearjerkers boven ofzo, want in de omgekeerde richting werkt het niet voor mij.

Ow, en moest er iemand geïnteresseerd zijn, ik heb tot vandaag binnen gezeten, zo’n griep blijkt dus iets venijnig te zijn. Ruim een hele week stage aan mijn neus voorbijgegaan, maar ja, je doet er niets aan. Murphy haalde zijn slag nog maar eens thuis.