Er zijn zo’n paar dingen die je in een montage nooit mag doen. Een daarvan is cutaways die de chronologie niet volgen van wat je toont, zoals hier bvb:
Het kan natuurlijk soms geweldig handig zijn om gelaatsuitdrukkingen of emoties die niet direct geschoten zijn op het moment dat je het wil te linken aan een beeld, maar als je dan toch valsspeelt, haalt dan de graphic bovenaan weg, kwestie van het wat minder te laten opvallen …
Knappe overwinning gisteren van Racing Genk tegen Inter Turku, zo’n 1-5 moet de Limburger moed geven, maar het moet een ietwat bizarre wedstrijd geweest zijn. Beide ploegen speelden namelijk een 4-4-3 … heb ik iets gemist en mag je – vermits er toch twee extra scheidsrechters staan – nu met een man meer spelen?
Ik moet na morgen nog drie dagen werken, namelijk maandag, dinsdag en woensdag. Donderdag en vrijdag heb ik recup. Pedro (de tennisbaas) had me gezegd dat ik live inserts zou doen en dat doe ik ook. In plaats van de verwachte nachten zijn het daarentegen iets andere uren … de drie dagen van 6u tot 16u. 🙁
De live inserts zijn nu geen items die gemaakt worden op het moment zelf over andere matchen zoals met de Olympische Spelen, maar interviews en andere zaken die ergens tijdens de dag gedraaid worden met onder andere Barbara Schett. Dat moet gemonteerd worden in de uren dat er geen tennis is, zodat het klaar is wanneer de uitzending begint en dus hang ik er weer aan.
Dat is allemaal om het wateroppervlak zo vlak mogelijk te krijgen en dus zo weinig mogelijk wrijving te veroorzaken. Die dingen worden nu in de meeste grote zwembaden overgenomen.
Dan is er nog een – in mijn ogen – eerder psychologisch voordeel. In plaats van stijl opgaande tribunes zijn ze hier relatief plat waardoor de zwemmers een gevoel van ruimte krijgen. Sommige zwemmers krijgen daar blijkbaar extra energie door.
Daarnaast is er natuurlijk de technologische vooruitgang op het gebied van zwempakken. Er is dit jaar een nieuwe variant uitgekomen en die blijkt echt wel efficiënt te zijn. Ik geloof dat er dit jaar al 50 wereldrecords verbeterd zijn in het zwemmen, dus het ligt zeker niet alleen aan het bad, ik denk dat de pakken zelfs de grootste invloed hebben. Het pak nu zou het water afstoten en afleiden naar achter zodat er zo weinig mogelijk wrijving ontstaat.
Volgens de specialisten kan er op het gebied van de zwembaden weinig of geen vooruitgang meer geboekt worden (al zullen ze altijd wel iets vinden), de enige vooruitgang die ze op dat gebied nog kunnen maken is – en het klinkt onnozel – het water zelf sneller maken. Zout water zou bvb de zwemsnelheid verhogen en de chemische compositie van water zou ook veranderd kunnen worden om minder weerstand te creëren. Maar dat zie ik nog niet zo meteen gebeuren eigenlijk.
Plus natuurlijk het feit dat de trainingsmethodes ook constant verbeteren. In een sport waar zowel techniek, kracht als uithouding een grote invloed hebben, is een balans zoeken en vinden in de training tussen die drie ook heel belangrijk.
Je leert zo nog eens iets door een hele tijd zwemmers en zwemcoaches te moeten vertalen en scripten …
Op die Champs Elysées had ik me een mooi plekje gezocht in de bocht …
… de enige plek waar de renners niet gewoon voorbijzoeven …
… en dat weten ook de brandweermannen, die hun privé-tribune hadden meegebracht.
En helemaal op het einde ben ik er nog in geslaagd om het podium mee te pikken.
Was dit het waard om vier uur in de brandende hitte te staan en half uitgedroogd een halve liter Cola naar binnen te gieten bij de dichtstbijzijnde Quick? Mwoah, when in Rome …
Meer nieuws? Morgen! (Of overmorgen)
Het EK zit erop, van zondagavond, en sinds gisterennacht zijn ook de EURO 2008 shows voltooid verleden tijd. Na mijn zesdagenweken voelt het nu een beetje raar aan. Ik heb namelijk niet één of twee vrije dagen deze week, maar zo maar eventjes vier! En van mijn drie werkdagen bestaat er eentje uit een namiddagvergadering over de Tour-uitzendingen. Uiteraard, het ene is gedaan, het volgende piept alweer om de hoek. Geen probleem, zo blijf ik bezig, anders verveel ik me toch maar. Het belangrijkste echter, het einde van de EURO wil ook zeggen dat de interviews van Lothar Matthäus ten einde, gedaan, fini zijn.
Ik denk eigenlijk niet dat ik er al iets over verteld heb op mijn blog, dus waarom ben ik zo blij? Om de paar dagen viel er een feed binnen met een interview met Lothar van ongeveer een uur. In het Duits. Niemand van de achterblijvers op het voetbaldepartement spreekt Duits. Wie spreekt wel Duits? Juist ja, den deze. Resultaat? Om de paar dagen zat ik een hele dag naar bovenstaande kop – er zijn gezelligere zichten – met een half werkende hoofdtelefoon – de nieuwe zijn uiteraard nooit gearriveerd – naar Duits gebrabbel te luisteren en te vertalen naar het Engels. Het ergste van dat alles; Lothar talks baloney. Zijn Duits is geen Hochdeutsch, zelfs mijn mede-vertaler-en-Madridstagiair Fredi, die nota bene een Duitser is, verstond sommige dingen niet. Zijn zinnen zijn geen zinnen. Zijn zinnen volgen namelijk zijn hersenkronkels en Lothars hersenkronkels zijn onnavolgbaar. Dat wil zeggen dat je in je bijzin van een bijzin, van een bijzin, van een andere bijzin, van nog een andere bijzin, een bijzin krijgt. Volgt u nog? Nee? Goed zo. Dan komt u een heel klein beetje in de buurt van hoe ik me vaak voelde. Ik zal me maar troosten met de gedachte dat mijn Duits bevattingsvermogen een stuk gestegen is …
De beloofde foto’s komen er een van de dagen wel aan trouwens.
Ik neem aan dat het ondertussen ook wel tot in België doorgedrongen is, maar Real Madrid vierde gisterenavond de landstitel. Ietwat verrassend vermits ze een helft met tien speelden en acht minuten voor tijd 1-0 achterkwamen in Osasuna, maar toen maakte Robben – ja Robben, niet Higuain zoals ik in het verslag van Het Journaal hoor – met een kopbal gelijk en scoorde Higuain in de laatste minuut de winning goal.
Wij dus maar naar de Plaza de Cibeles, want daar wordt het kampioensfeestje gevierd. Niet dat ik fan ben van Real Madrid, but when in Rome … Het duurde een luttele drie uren voor die pagadders vanuit Pamplona tot in Madrid geraakt waren en nog eens bijna een uur voor ze op Cibeles waren.
Ach ja, dat lieten we niet aan ons hart komen en de Madrilenen vierden een serieus – hetzij toch iets rustiger dan ik had verwacht – feestje ondertussen. De presentator herinnerde ons er een paar keer aan dat het de 31ste titel van Real was en zweepte het publiek bij tijd en wijlen op. De populairste liedjes werden echter niet voorgezongen, zijnde "Raúl seleccion!" en "Eto’o, cabron, salude el campion!". En hieronder een filmpje van de bus die Cibeles weer verlaat.
Het afgelopen weekend heb ik voor een heel deel hier doorgebracht:
Wat is dat? Waarom? Dat is het Palacio de Deportes en omdat daar het Masters Senior toernooi van Madrid was. Een tennistoernooi voor oude knarren zoals deze:
Allemaal herkend? Ik mag het hopen. Enkel die eerste niet herkennen kan nog vergeven worden door de toevoeging van zijn ikzitineenmidlifecrisisdusikmeetmezelfeenjonghipkapselaan-paardenstaart.
Paul vertelde onlangs dat in afgelopen jaren studenten gratis naar allerlei sportmanifestaties waren geweest dankzij Eurosport, maar daar hadden wij nog niets van gemerkt. Dus wat doet den deze? Een mailtje sturen naar Carmen natuurlijk. Om te horen of ze ons niet binnenkrijgt bij het tennis, want ik wou er sowieso naartoe gaan. En jawel, twee dagen later was alles in kannen en kruiken en bij de ingang kregen de klasgenootjes die ingeschreven hadden allemaal zo’n kaartje:
Maar dan met een andere – in veel gevallen ook verkeerd geschreven – naam en foto op natuurlijk.
Zoals beloofd, de reportage:
We kregen er een 16/20 voor, dus daar mogen we best tevreden mee zijn als je het mij vraagt. Genoeg tijd in gestoken ook.
Daarnaast nog puntjes teruggekregen van de rugby (9), equestrian sports ofte paardensporten (8,5), nautical sports ofte bootsporten (9,2) en vechtsporten (9) examens. Allemaal çavakes dus.
Na drie weken monteren, twee weken cameragespeel en weer een week monteren, doken we de voorbije week weer de aula in voor wat hoorcolleges. Maandag (over blessures) en vrijdag (over doping) kregen we les van Juan Manuel Alonso. De atletiekspecialisten – niet dat er onder mijn lezers veel zijn – kennen de naam misschien zelfs. Naast de medische baas van het Spaanse Olympische atletiekteam is hij ook de voorzitter van de medische en antidopingcommissie van de internationale atletiekfederatie IAAF. Geen meeloper dus. Heel interessante mens – zijn Engels was niet schitterend, maar goed genoeg – die over vanalles en nog wat alles wist te vertellen. Ook al was ik vrijdag ziek opgestaan – begin van een verkoudheid – en begon zijn les al om 8u30 (wat dus wil zeggen om iets na 7 doorgaan) in plaats van het gebruikelijke 9u30, ik heb er geen seconde spijt van gehad. Voor de geïnteresseerden onder ons, zo verloopt een dopingcontrole in competitie en zo buiten competitie.
Ik wou dat ik dat over onze tweede prof van de week ook kon zeggen. Alexandre Garcia-Mas kwam ons twee dagen verblijden met uitleg over sportpsychologie, maar erg gelukkig zijn we er niet van geworden. Waar Juans Engels nog verstaanbaar was en grammaticaal bijna correct, was dat met Alex helemaal niet het geval. Hij zei dikwijls dingen die nergens op sloegen – al begreep je na enige reflectie meestal wel wat hij eigenlijk wilde zeggen – en gebruikte constant verkeerde woorden, letterlijk uit het Spaans vertaald of zelfs Spaans wat op z’n Engels uitgesproken. Het mocht dan ook geen verrassing heten dat er de tweede dag nog maar zes van de twaalf aanwezig waren. Moet toch een beetje pijn gedaan hebben aan het ego van onze doctor.
Donderdag kwam de dame met de tolkmicrofoon nog eens op bezoek. Zij bracht Nicolás de la Plata mee om ons wat te vertellen over "The Legal Organisation of the International Sport". Geen wereldschokkende dingen van gehoord, al zat er zeker wat bruikbaars tussen.
O ja, het filmpje is zonder problemen afgeraakt. We waren ruim op tijd klaar en hebben zelfs nog de tijd gehad om naast de versie met ondertitels, eentje met voiceover te maken. Het is de bedoeling om het online te zetten, maar dan moeten we eerst een manier vinden om het bestand of te verkleinen – het huidige geëxporteerde is namelijk 1,19 GB groot – of het op een andere manier te exporteren.
Had ik trouwens verteld dat ons aller Luís Cristobal de weken van het filmen en monteren niet is opgedaagd? Ione Hernández verving hem omdat meneer – dat moest hij er absoluut bijzeggen – een reclamefilmpje ging opnemen met Fernando Alonso (ah, daar komt die titel dus van). Luis ging tijdens de montageweek zé-ker eens binnenspringen … niet gezien natuurlijk. En niet dat we daar rouwig om waren. Ione antwoordde tenminste op vragen en gaf zelf af en toe suggesties, in plaats van de "maaaayyy-be" die er bij Cristoballetje altijd uitkwam.