Deze morgen zaten we naar goede gewoonte om 9u30 in ons aulaatje in de kelder, nog geen teken van leven van Luis Cristobal. Om 9u45 – het hier onbekende academisch kwartier – niets. Even later om 10u, nada. Iemand gaat naar de receptie boven om te horen of er een bericht is gekomen dat hij later/niet komt, maar ze weten natuurlijk van niets. 10u15, we worden het stilaan beu. 10u30, we besluiten collectief ons schup af te kuisen en het voetbalmatchke te gaan spelen dat gepland stond voor na de les en schrijven op het bord – zo’n groen met krijt, oh nostalgie – dat we aan de ingang te vinden zijn aan de sportterreinen.

We kleden ons om, warmen wat op en beginnen te spelen als plots iemand naar ons komt met nieuws: "Luis zal vandaag niet komen. Hij heeft gisterenavond zijn been gebroken tijdens het voetballen." Een beetje stom dat ze het ons dan pas vertellen, want gisterenavond wist hij ook al dat hij er niet zou geraken. De communicatie had dus wel iets beter gekund, maar heej, ik zit nog altijd in Spanje dus je mag niet te veel verwachten.

Vermits we vanaf morgen alweer iemand anders hebben, geef ik meteen de review van meneer Cristobal mee. Week twee en drie volgen later nog wel. Op zich geen slechte mens, onze Luis, maar hij stond er een beetje tegen zijn goesting. En zoals bij alle Spanjaarden is zijn Engels niet geweldig. Onze Schot Andy heeft weliswaar een accent, maar erg zwaar is het niet. Toen Luis vroeg van waar hij kwam, antwoordde Andy "guess". De reactie van Luis? "Ah yes", terwijl zijn blik verraadde dat hij dacht "tiens, die stad of dat land ken ik niet".

Ach ja, we hebben de rest van de ochtend dan maar voetballend doorgebracht en na het middageten heb ik zelfs – voor het eerst in een jaar of vier – nog eens wat getennist. Uiteraard de hele tijd in t-shirt en korte broek rondlopend, want jawel, zo warm is het hier nog. Geen wolkje aan de hemel, volle zon en ruim 20 graden. Wat voor weer is het in België eigenlijk?