Maandag kwam ik thuis naar een onaangename verrassing. Niet dat er iets ergs gebeurd was, maar het zicht vanuit mijn kamer was plots nog wat onaangenamer:

Inderdaad ja, de hele achtergevel stond plots vol stellingen en een hoop werkmannen was de muren aan het afbreken. Alé, de laag die voor de bakstenen hing toch. Zoals iedereen zich herinnert van vorige foto’s zag het er zo wat lichtrozig uit:

De kale bakstenen muren heb ik (nog?) niet kunnen trekken omdat ze altijd zwaar aan het werken waren toen die te zien was en ik heb besloten maar niet met een fototoestel te staan zwaaien terwijl die mannen aan het travakken zijn. Ze keken al zo vies als ik 5 seconden bleef staan om te zien wat ze aan het doen waren. Mah bon, die rozige laag wordt dus helemaal afgebeiteld tot op de baksteen en dan gaat er een laag bezetsel over, ondersteund door een soort metalen rooster:

Dan volgt een laag om alles te egaliseren:

Waarna dit het uiteindelijke resultaat is:

Ach ja, dat ze aan het werken zijn kan me niet zoveel schelen, ook al zie ik het nut zo niet van deze toch niet goedkope kosten want het zag er nog helemaal niet verweerd uit. Wat wel vervelend is, is dat ik de voorbije week eens niet elke dag om half acht moest opstaan door de cameraworkshop, begonnen die mannen toch wel elke morgen om 8 uur met kloppen en beitelen zeker. Ik hoor u denken “dat is toch niet erg Spaans, zo vroeg beginnen” en dat is het inderdaad niet. De werkmannen zijn dan ook – bij ons in België volledig onbekend – Polen. Zelfs deze morgen – zaterdagochtend! – begonnen ze er om 9 uur aan. Vuile slaapstelers.

(Vindt u ‘scaffolding’ trouwens ook zo’n mooi woord, of ligt dat aan mij?)