Het is toch ongelooflijk met wat voor mensen ik allemaal in contact kom door die column op Soccernet. Ik krijg mails van over de hele wereld – Hong Kong, Kenia, Maleisië, Nigeria, Canada, India, Australië, Zimbabwe, Uganda, Singapore, Bulgarije, Amerika, China, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Malawi, Zambia, … you name it – sommige al in beter Engels dan andere. Daar zitten jongens bij van 16 jaar, studenten van mijn leeftijd, simpele working class people, maar evengoed bankmanagers, pr-mensen van een kopermijn, gezondheidsverzekeringspecialisten, de webmaster van een bondswebsite, …

Ik ben uitgenodigd om deel te nemen aan een doctoraatsonderzoek van Yale University, om een podcast te hosten over Manchester United – zelfs vrij goed betaald, maar daarvoor moest ik nog in Engeland wonen omdat ik dan naar alle matchen moest kunnen gaan, pity – om een voorbeschouwing te schrijven op een wedstrijd voor de grootste Finse voetbalwebsite, …

En vandaag kreeg ik een mail uit Sierra Leone – met een doodgewone, simpele vraag – van iemand die voor een nucleaire wapensonderzoekscommissie werkt bij de Verenigde Naties.

Ik denk dit het bewijs is dat er maar weinig dingen zo globaal populair zijn als voetbal, en dat het iets is dat geen rekening houdt met nationaliteit, beroep, komaf of sociale stand. Als nu de fans in de stadions dat nog eens zouden doorhebben, was het helemaal goed. Maar nee, die blijven liever de idioot uithangen.