Het EK zit erop, van zondagavond, en sinds gisterennacht zijn ook de EURO 2008 shows voltooid verleden tijd. Na mijn zesdagenweken voelt het nu een beetje raar aan. Ik heb namelijk niet één of twee vrije dagen deze week, maar zo maar eventjes vier! En van mijn drie werkdagen bestaat er eentje uit een namiddagvergadering over de Tour-uitzendingen. Uiteraard, het ene is gedaan, het volgende piept alweer om de hoek. Geen probleem, zo blijf ik bezig, anders verveel ik me toch maar. Het belangrijkste echter, het einde van de EURO wil ook zeggen dat de interviews van Lothar Matthäus ten einde, gedaan, fini zijn.

Ik denk eigenlijk niet dat ik er al iets over verteld heb op mijn blog, dus waarom ben ik zo blij? Om de paar dagen viel er een feed binnen met een interview met Lothar van ongeveer een uur. In het Duits. Niemand van de achterblijvers op het voetbaldepartement spreekt Duits. Wie spreekt wel Duits? Juist ja, den deze. Resultaat? Om de paar dagen zat ik een hele dag naar bovenstaande kop – er zijn gezelligere zichten – met een half werkende hoofdtelefoon – de nieuwe zijn uiteraard nooit gearriveerd – naar Duits gebrabbel te luisteren en te vertalen naar het Engels. Het ergste van dat alles; Lothar talks baloney. Zijn Duits is geen Hochdeutsch, zelfs mijn mede-vertaler-en-Madridstagiair Fredi, die nota bene een Duitser is, verstond sommige dingen niet. Zijn zinnen zijn geen zinnen. Zijn zinnen volgen namelijk zijn hersenkronkels en Lothars hersenkronkels zijn onnavolgbaar. Dat wil zeggen dat je in je bijzin van een bijzin, van een bijzin, van een andere bijzin, van nog een andere bijzin, een bijzin krijgt. Volgt u nog? Nee? Goed zo. Dan komt u een heel klein beetje in de buurt van hoe ik me vaak voelde. Ik zal me maar troosten met de gedachte dat mijn Duits bevattingsvermogen een stuk gestegen is …

De beloofde foto’s komen er een van de dagen wel aan trouwens.