Dankzij een vriendelijke Libiër kan ik eventjes op het internet nu. Een kot heb ik nog niet gevonden, maar voorlopig onderdak gelukkig wel. Vandaag en morgen breng ik de nacht door op een soort peda – luisterend naar de naam The Old Brewery, niet geheel onverwacht een oude brouwerij – en als ik niets anders vind, kan ik hier misschien zelfs voor de hele tijd een kamer krijgen. Ze is ongeveer 5m op 3m en dat is al best goed hier, verder is alles gemeenschappelijk met zes andere mensen. Twee Denen, twee Zweedsen, een onbekende en uiteraard de toffe Libiër. Kost me wel 15 euro per individuele nacht of 93 euro per week. Best prijzig dus, maar goedkoper dan € 75 per week vind je toch niet. En het is inclusief internet als ik een contract teken.

Verder is het eigenlijk een vlekkeloze dag geweest. Vanochtend wel heel veel in de file gezeten op weg naar de luchthaven, maar we waren nog ruim op tijd. Check-in ging vlot, de vlucht vertrok op tijd en vlak voor ik vertrok belde Stefan Larsson zelfs (in antwoord op mijn laatste, wanhopige mailtje) met de melding dat hij me kwam oppikken aan het station in Carlisle, wat meer kan je wensen? De studententroefkaart heeft trouwens niet gewerkt, het was volle pot voor de 9 kilo overgewicht. Niet eerlijk, ik woog minstens 30 kilo minder dan de passagier die naast mij in het vliegtuig zat. That bloke was trouwens onderdeel van een 35-koppige groep Rangers-supporters op de terugweg van een uitje. Buiten wat schunnige praat en niet erg veel zin voor geduld hebben ze zich gelukkig braaf gehouden.

Aan de bagageband in Carlisle kwam mijn valies als een van de eerste op het rubber voorbijgerold, spijtig genoeg kwam de reistas als allerlaatste. Op zoek naar het station dan maar, wat erg eenvoudig leek want overal stonden pijltjes, tot op een bepaald punt. De inkomhal dan maar door, naar buiten en … geen station te bekennen. Na wat rondgewandel toch het station gelokaliseerd, achter een berm, maar enkel te bereiken via een loopbrug. De enige weg naar die loopbrug bleek helemaal terug tot het laatste pijltje, achter een hoekje trappen op (altijd fijn met 40 kilo bagage) en een wandeling door een smal gangetje.

Het station waar ik uiteindelijk in belandde was niet echt die naam waardig. Er was niet eens een informatie- of ticketloket. De kaartjesknipper van de eerste trein die langskwam dan maar bij de kraag gevat en wat inlichtingen gevraagd. Het bleek meteen de goede. Eerst 10 minuten naar Kilmarnock en daar overstappen voor een rit van een kleine 2 uur naar Carlisle. Daar op zoek naar Stefan, die ik me als een blonde, vlotte 30-jarige had voorgesteld. Hij bleek een 55-jarige man te zijn met zwart haar en een walrussnor. So much voor mijn gave om me een beeld te vormen van iemand aan de hand van zijn stem. Zijn achternaam was trouwens geen misleiding, hij is een echte Zweed. Met de Jaguar (ok, het was wel een oude, maar toch) naar Cumbria Institute of the Arts gereden en vanaf toen begon het wachten.

Margaret Stoszkowski ging me wel even een kot bezorgen. Even rondbellen en ik zou er meteen een hele rits kunnen gaan bekijken. Niet dus. Er bleek geen enkele kotbaas (of landlord zoals dat hier zo mooi heet) bereid om mij voor vier maanden zijn stulpje te verhuren. Het moest ineens voor een jaar. De mensen waarvan Margaret wist dat ze het wel voor korte tijd wilden verhuren, hadden geen plek meer of waren tot volgende week de stad uit. Uiteindelijk toch twee potentiële kandidaten gevonden, maar daar kan ik pas morgen gaan zien. Hopelijk is het goede nog vrij en wil hij verhuren, want hij twijfelde nog. Het andere is iets heel klein met een hele lieve mevrouw als kotbazin. Van internet had ze echter nog nooit gehoord.

That’s about it for Day Number One. See y’all tomorrow, hopelijk met een definitief kot.