Ik dacht dat Antwerpen met een ware crimininaliteitsgolf te maken had en Hasselt nog een braaf boerendorpje – alé vooruit, boerenstadje – was waar criminaliteit niet in het woordenboek staat.

Teutereteure.

Ik kom vanmorgen aan mijn fiets, die netjes op slot staat aan (de buitenkant van) het fietsenrek, ik maak hem los en *boenk* ik rij los op mijn velgen. Op dat moment waren er twee mogelijkheden, of ik was overnacht zo’n 100 kilo bijgekomen, of een of andere grapjas had mijn banden platgezet.

U raadde het al, de Hasseltse hangjongeren – zélfs hier heb je die soort ja – hadden een fratske uitgehaald. Ze zijn trouwens zo vriendelijk geweest om de dopjes terug op het ventiel te draaien. Allemaal heel tof enzo, ik zou er eens smakelijk om lachen, moest ik mijn banden nog terug opgepompt krijgen. Wat dus niet het geval is.

Daarnet een kwartier geprobeerd om terug enige lucht in mijn rubbertjes te krijgen, maar zonder enig succes. Of het nu gewoon aan de volledig scheefstaande soepappen (soupappen?), de kleine fietspomp of dat ze misschien toch kapotgestoken zijn ligt, zal ik straks uitzoeken.

Als ik die fietswinkel ‘vlak over het station’ vind tenminste.