Ook al galmde “Ed-dy, Ed-dy, Ed-dy” vorige woensdagavond meermaals door het sportpaleis, eigenlijk was het gênant. Volgens de organisatie was er 6.000 man aangekondigd en ik geloof best dat er op de dag zelf nog enkele honderden zijn bijgekomen, maar de 8.000 of 9.000 die je in de kranten las, I’m not buying it.

Eigenlijk is het schandalig, Clouseau krijgt het sportpaleis 18 keer vol, The Night of the Proms doet het ook een stuk of 10 keer elk jaar en zelfs die vermaledijde Nederlander Marco Borsato vult het enkele keren. Maar het icoon van de Vlaamse schlager krijgt het maar 1 keer voor 1/3 vol? De wereld is gek geworden. Voor alle duidelijkheid, de foto hierboven was vóór het optreden. Zo pijnlijk was het nu ook weer niet.

Eddy Wally deed het niet alleen. Debby & Nancy verzorgden de presentatie en hij had een hele rits vrienden uitgenodigd. De eerste die de revue passeerde was ReBorn. Een goede zaak dat hij als eerste kwam, want daardoor waren we er snel vanaf. Wat hij hier kwam doen, ik weet het niet, en het aanwezige publiek nog minder. Kerel paste totaaaaal niet in de stijl van dit festijn.

Na ReBorn was er een groepje uit het dorp van Mr. Wally, Ertvelde, dat in zijn eigen dialect zong. Heel leuk enzo, alleen verstond geen kat wat voor woorden (?) ze uitstootten en die eigen versie van No Woman, No Cry … laten we zeggen dat den Bob zich nog aan het omdraaien is. Next up, Eurosongtrots Kate Ryan, met haar winnende liedje. Niet onbelangrijk, deze keer mét kniezwengel. Het optreden werd er meteen een stuk sterker door.

Wat mocht tussen al dit geweld niet ontbreken? Een a capella-groepje natuurlijk. Spijtig genoeg bleek Voice Male bezet en had de organisatie een andere groep opgetrommeld. Ik heb niet de moeite genomen om de naam te onthouden, want we horen er toch nooit meer van. De begeleiding bij een liedje van den Eddy ging nog wel, maar hetgeen ze daarna ten berde brachten … ik denk dat de aanwezigen er nog steeds nachtmerries van hebben. Het was een – uiteraard a capella – versie van Pump It van de wereldvermaarde Black Eyed Peas. Absolutely Horrendous.

Dat Gorki ook op het toneel verscheen, was toch enigszins een verrassing voor ondergetekende. Een duidelijk niet al te nuchtere Luc De Vos verblijdde ons nog maar eens met Mia en Lieve Kleine Piranha, en had voor de gelegenheid ook een Wally-nummer in een Gorki-jasje gestoken. The Voice of Europe had daar beter een van zijn Amerikaanse kleermakers voor meegepakt, want deze zorgde niet meteen voor haute couture.

Wie zwierden ze daarna op het podium? De koning van de feesttenten, de keizer van de pensenkermissen, de prins van de reality-tv, u raadde het al: niemand minder dan de onovertroffen en onvolprezen Sam Gooris. De man met de rubberen benen gaf het beste van zichzelf en had speciaal voor deze gelegenheid zelfs een medley gemaakt van zijn allergrootste hits. Om duimen en vingers bij af te likken.

Als laatste gast Рen zoals steeds gold last but not least Рde man die de wereld evergreens schonk als Wij zijn de Wuppies, Bedankt lieve ouders (in duet met Mr. Wally), Het kleine caf̩ aan de haven en Рnu denkt u, ik ken die liedjes wel, maar sapperdepitjes nog aan toe wie zong dat nu weer? wel als ik de volgende titel noem weet u het ongetwijfeld РHet Smurfenlied. Wat zegt u? U kan nog steeds niet op de naam komen? Dan zal ik maar helpen: Vader Abraham natuurlijk.

Als afsluiter werden we zelfs getrakteerd op een heus familieduet. Dochter Marina verscheen mee op het podium en zong als een nachtegaal … die beter niet uit het struikgewas was gekomen. Ik lees dat ze zelfs een eigen cd heeft, moet je mij eens uitleggen wie die in godsnaam zou willen beluisteren, laat staan hebben.

Uit dit alles kan natuurlijk maar één conclusie volgen: het was gewéldig. (Vindt u dat een rare conclusie, dan hebt u niet goed tussen de lijntjes gelezen)

Je kan maar een conclusie trekken na Houden van…: bejaarden zijn teh evil. Ik heb getapt bij Night of the Promssss, Clouseau‘s, Vlaamse zangfeesten, Monstertrucks en andere evenementen met overenthousiast en/of onguur publiek. Allemaal waren ze engeltjes tegenover wat er donderdag aan onze toog verscheen.

We hadden natuurlijk de pech dat door een kapotte koeling maar de helft van de toog in gebruik was, al kwam dat eigenlijk net goed uit. We waren maar met acht om die hele lengte te bemannen. Eentje achter de cola, eentje achter de Stella, eentje achter de Hoegaarden, eentje bij de koffie (normaal pakt een van de colatappers dat erbij, maar ja, te veel koffiezuipers nu), eentje bij de ijsjes (normaal hebben we dat niet eens) en drie vanvoor om te grieven.

Het was een ramp. Als de mensen iet of wat geduldig zijn, gaat dat in die opstelling nog net, maar als er nu iets is wat bejaarden niet hebben, is het geduld, blijkbaar. Bij de entree in het begin van de middag schuifelde iedereen wat door onze zaal, toen de deuren van de hal opengingen bij het begin van de pauze kwam een kudde gnoe’s – met ware doodsverachting – op ons afgestormd om toch maar als eerste aan de toog te komen. Twee mannen die er al stonden omdat ze vijf minuten eerder aan de pauze waren begonnen, bestelden met angstige ogen nog snel een tweede pintje voor ze vertrappeld werden door de meute. Eens aangekomen deden ze allemaal of het pintje dat je op dat moment aan het tappen bent, niet alleen het laatste is uit jouw tap of in het hele sportpaleis, maar minstens in het hele westelijk halfrond. Newsflash, het sportpaleis werkt met vaten van 2.000 liter, daar geraken wel een paar pintjes uit.

Iedereen zal al wel eens aan een toog gestaan hebben en het is normaal dat niet alleen degene waar je naar kijkt zijn bestelling blaft, maar degene die er naast staat ook. Dat is niet zo erg, want dat ben je gewoon. Het vervelende is nu dat niet enkel het grijze kopje waar je naar kijkt en dat ernaast staat bestelt, maar ook hetgeen dat er aan de andere kant naast staat, en hetgene daarnaast, en hetgene erachter, en hetgene daarachter en … laat ons zeggen dat gemiddeld tien mensen tegelijkertijd hun bestelling naar jou snauwen. Je komt dan natuurlijk maar met een van de tien terug en dan hoor je meteen vier-vijf stemmen in koor “maar dat is niet wat ik had besteld”. “Nee natuurlijk, het is dan ook niet voor jou”, roep je terug, stilletjes in jezelf. Want een half verkeerd woord en je wordt meteen afgedaan als de “jeugd van tegenwoordig” zonder respect voor hun grijze haren.

Op de koop toe was de organisatie dan nog zo vriendelijk om maar 20 minuutjes pauze te geven in plaats van het voorziene half uur. Daardoor klonk het belletje – extra luid gezet voor het aanwezige publiek (mijn oren tuiten er nog van) – al toen nog een hele resem senioren gelaafd moest worden. De vriendelijkheden die we naar onze kop kregen van de aanwezige bompa’s werden er niet eufemistischer op.

Nog leuk was trouwens dat de oudjes of het geld dat ze moesten betalen al klaar hadden, maar dan vroegen ze nog “hoeveel is’t?”, in de hoop dat we minder vroegen ofzo zeker? Of ze moesten hun sjakos nog bovenhalen, hun portefeuille zoeken en dan nog op zoek naar de benodigde centjes in de spelonken van hun geldbeugel.

En dan was er nog de uittocht. Normaal duurt het pakweg tien minuten voor de file aan de trappen zichzelf oplost, bij deze uittocht werd na een half uur dan maar besloten om het blokrijden in te voeren. Het grappige was dat de kwiekeren meteen beneden waren, dankzij de gapende leegte in het midden. Het grootste deel van de oudjes hield zich – niet geheel verwonderlijk – krampachtig vast aan de trapleuningen.

A ja, Houden van… zelf kon me niet in het minst bekoren. Of bent u wel fan van Benny Neyman, John Terra, Sanne, Armand, Herman Elegast en De Vaganten, De Purperen Heidenen met o.a. Philippe Robrecht, De Melando’s en Marijn Devalck. Leuk voor een paar liedjes, dat genre, maar een hele namiddag, ik dacht het niet.

Vorige week heb ik zo ongeveer gekampeerd in het Antwerpse sportpaleis. Woendag icoon Eddy Wally, donderdag Houden van… en vrijdag Nekkanacht. Een trilogie zowaar. We gaan logisch doen en vanachter beginnen, kwestie van naar een climax toe te werken, want Nekkanacht verdient die eer niet. De vrijdageditie dan toch, want zaterdag was het naar verluidt een pak beter.

Iedereen kent het concept wel. De organisatie contacteert één artiest en laat die dan al het vuile werk doen. Dat vuile werk is natuurlijk het programma samenstellen. Hij (is er eigenlijk al een zij geweest?) nodigt zijn vrienden uit voor een avondje jolijt en samenzang. Het was de elfde (jaja, ik weet het, eigenlijk de veertiende, maar de eerste drie waren zonder centrale gast) editie, dus dat wil zeggen dat het concept werkt en natuurlijk change je never een winning team. Boudewijn de Groot kreeg – net als bij de eerste keer – de eer. Hij zette Lenny & De Wespen, Kommil Foo, Peter Koelewijn, Eva De Roovere, Yasmine, Guus Meeuwis en – natuurlijk – zijn zoon Marcel op de affiche, Lucas Van den Eynde mocht het hele spel aan elkaar praten.

Dat ik zei dat de vrijdageditie de eer van climax niet waard is, heeft niets te maken met het concept of de gasten. Het geluid trok gewoon nergens op. Er waren heel wat mensen die erover kloegen toon ze aan onze toog stonden. De volumeknop stond gewoon te ver opengedraaid voor dat soort muziek, de vrouwenstemmen kwamen er wel heel schel door en je verstond echt geen woord van wat den Boudewijn zong, en dat had niets te maken met het feit dat hij nen Hollander is.

Het sportpaleis heeft nu niet de meest geweldige akoustiek, maar meestal is dat vrij goed in orde allemaal. Ik snap niet waarom het vrijdag zo slecht was. Donderdag was het ‘Houden van…’ en dat is van dezelfde organisatie, met volgens mij hetzelfde podium en belichting enzo, en toen was het geluid wel goed. Dat mensen zeggen "ik heb spijt dat ik hieraan mijn geld heb gegeven" of "ik had het beter gewoon op tv bekeken" zorgt niet meteen voor een goed rapport. Met andere woorden, foei Nekkavrijdagnacht.