Er zijn zo’n paar dingen die je in een montage nooit mag doen. Een daarvan is cutaways die de chronologie niet volgen van wat je toont, zoals hier bvb:
Het kan natuurlijk soms geweldig handig zijn om gelaatsuitdrukkingen of emoties die niet direct geschoten zijn op het moment dat je het wil te linken aan een beeld, maar als je dan toch valsspeelt, haalt dan de graphic bovenaan weg, kwestie van het wat minder te laten opvallen …
Knappe overwinning gisteren van Racing Genk tegen Inter Turku, zo’n 1-5 moet de Limburger moed geven, maar het moet een ietwat bizarre wedstrijd geweest zijn. Beide ploegen speelden namelijk een 4-4-3 … heb ik iets gemist en mag je – vermits er toch twee extra scheidsrechters staan – nu met een man meer spelen?
Het EK zit erop, van zondagavond, en sinds gisterennacht zijn ook de EURO 2008 shows voltooid verleden tijd. Na mijn zesdagenweken voelt het nu een beetje raar aan. Ik heb namelijk niet één of twee vrije dagen deze week, maar zo maar eventjes vier! En van mijn drie werkdagen bestaat er eentje uit een namiddagvergadering over de Tour-uitzendingen. Uiteraard, het ene is gedaan, het volgende piept alweer om de hoek. Geen probleem, zo blijf ik bezig, anders verveel ik me toch maar. Het belangrijkste echter, het einde van de EURO wil ook zeggen dat de interviews van Lothar Matthäus ten einde, gedaan, fini zijn.
Ik denk eigenlijk niet dat ik er al iets over verteld heb op mijn blog, dus waarom ben ik zo blij? Om de paar dagen viel er een feed binnen met een interview met Lothar van ongeveer een uur. In het Duits. Niemand van de achterblijvers op het voetbaldepartement spreekt Duits. Wie spreekt wel Duits? Juist ja, den deze. Resultaat? Om de paar dagen zat ik een hele dag naar bovenstaande kop – er zijn gezelligere zichten – met een half werkende hoofdtelefoon – de nieuwe zijn uiteraard nooit gearriveerd – naar Duits gebrabbel te luisteren en te vertalen naar het Engels. Het ergste van dat alles; Lothar talks baloney. Zijn Duits is geen Hochdeutsch, zelfs mijn mede-vertaler-en-Madridstagiair Fredi, die nota bene een Duitser is, verstond sommige dingen niet. Zijn zinnen zijn geen zinnen. Zijn zinnen volgen namelijk zijn hersenkronkels en Lothars hersenkronkels zijn onnavolgbaar. Dat wil zeggen dat je in je bijzin van een bijzin, van een bijzin, van een andere bijzin, van nog een andere bijzin, een bijzin krijgt. Volgt u nog? Nee? Goed zo. Dan komt u een heel klein beetje in de buurt van hoe ik me vaak voelde. Ik zal me maar troosten met de gedachte dat mijn Duits bevattingsvermogen een stuk gestegen is …
De beloofde foto’s komen er een van de dagen wel aan trouwens.
Ik neem aan dat het ondertussen ook wel tot in België doorgedrongen is, maar Real Madrid vierde gisterenavond de landstitel. Ietwat verrassend vermits ze een helft met tien speelden en acht minuten voor tijd 1-0 achterkwamen in Osasuna, maar toen maakte Robben – ja Robben, niet Higuain zoals ik in het verslag van Het Journaal hoor – met een kopbal gelijk en scoorde Higuain in de laatste minuut de winning goal.
Wij dus maar naar de Plaza de Cibeles, want daar wordt het kampioensfeestje gevierd. Niet dat ik fan ben van Real Madrid, but when in Rome … Het duurde een luttele drie uren voor die pagadders vanuit Pamplona tot in Madrid geraakt waren en nog eens bijna een uur voor ze op Cibeles waren.
Ach ja, dat lieten we niet aan ons hart komen en de Madrilenen vierden een serieus – hetzij toch iets rustiger dan ik had verwacht – feestje ondertussen. De presentator herinnerde ons er een paar keer aan dat het de 31ste titel van Real was en zweepte het publiek bij tijd en wijlen op. De populairste liedjes werden echter niet voorgezongen, zijnde "Raúl seleccion!" en "Eto’o, cabron, salude el campion!". En hieronder een filmpje van de bus die Cibeles weer verlaat.
Zoals beloofd, de reportage:
We kregen er een 16/20 voor, dus daar mogen we best tevreden mee zijn als je het mij vraagt. Genoeg tijd in gestoken ook.
Daarnaast nog puntjes teruggekregen van de rugby (9), equestrian sports ofte paardensporten (8,5), nautical sports ofte bootsporten (9,2) en vechtsporten (9) examens. Allemaal çavakes dus.
De voorbije week hebben we heelder dagen van hot naar her gerend met deze camera:
Nice added touch that microphone, isn’t it?
Waar hebben ze ons zoal naartoe gestuurd? We zijn begonnen met een training van basketclub Estudiantes, alwaar onze landgenoot Yannick Driesen speelt. Niet zo heel interessant, vermits de coach slechtgezind was en we maar tien minuutjes van de opwarming mochten filmen, maar ach, dat hoort er allemaal bij. De volgende dag trokken we naar de atletiekpiste waar alle Spaanse Olympische atleten zich voorbereiden op ja, de Olympische Spelen he. Er liepen er ongetwijfeld bekende bij, maar om eerlijk te zijn ben ik niet zo op de hoogte van het Spaanse atletiekgebeuren. Wie ik wel herkend heb zijn Marlon Devonish en Francis Obikwelu. Toegegeven, niet meteen Spanjaarden, maar blijkbaar trainen die bij een bekende Spaanse coach waarvan ik de naam niet kan uitspreken, laat staan onthouden.
Donderdag en vrijdag werden we verdeeld in twee groepjes, omdat er maar zes personen tegelijkertijd naar de training van Atletico Madrid mochten komen kijken. Nu ja, dat was eigenlijk nog erger dan de training van Estudiantes. Hier mochten we wel een kwartiertje blijven, maar we moesten in een barakje blijven staan – wat met de regen nog niet zo erg was – op een bergje boven het trainingsveld.
Nadien was de persconferentie gepland in het kleine perszaaltje aan de trainingsfaciliteiten in Majadahonda, maar we kregen te horen dat we naar de perszaal van het stadion moesten omdat meneer de sports director Jesús GarcÃa Pitarch zijn zegje wilde doen over de “in de media gecreëerde maar in de club onbestaande crisis”. Wij hebben het altijd gedaan he.
Over belangstelling hadden ze trouwens niet te klagen voor iets dat anderhalf uur voordien was aangekondigd. Vijf cameraploegen, vier fotografen en een stuk of twintig journalisten tekenden present.
We hebben dat natuurlijk allemaal wel met een reden gedaan. De komende week filmen we onze eigen reportage over een vrij (sport)onderwerp. Fredi, Andy, Amardeep en ik hebben gekozen voor de op stapel staande verhuis van Atletico Madrid, van het Vicente Calderon naar La Peineta, het huidige Olympisch stadion. Maar later meer daarover.
Even iets dat helemaal niets met Madrid te maken heeft. Wat las ik daarnet op vrtnieuws.net?
Wat zegt u? U ziet geen spel- of schrijffouten? Dat klopt, dat is hier ook het probleem niet. Manchester United speelde namelijk tegen Fulham, niet tegen West Ham United. En ik kan het weten, want ik zat samen met enkele klasgenootjes naar de match te kijken in O’Donnell’s.
Omdat ik een lieve jongen ben, wil ik de mensen op de redactie daar dan ook even op wijzen, dus ik ga naar het contactformulier. Na even zoeken vind ik het juiste invulvenstertje en vertel ik dat ze een foutje gemaakt hebben. Ik klik op verzenden en wat gebeurt er dan?
Dat wil dus zeggen dat ik woensdagnacht vijf december om precies 05u17 een mailtje hoor te krijgen. Ik ben benieuwd …
Update: En wat zat er deze morgen al om 9u16 in mijn mailbox?
Beste Ive,
Bedankt voor je reactie. Onze excuses voor de naamsverwarring. Het moest wel degelijk Fulham zijn, en niet West Ham. We hebben de fout verbeterd.
Met vriendelijke groeten,
De sportredactie
Van een snelle service gesproken.
Deze morgen zaten we naar goede gewoonte om 9u30 in ons aulaatje in de kelder, nog geen teken van leven van Luis Cristobal. Om 9u45 – het hier onbekende academisch kwartier – niets. Even later om 10u, nada. Iemand gaat naar de receptie boven om te horen of er een bericht is gekomen dat hij later/niet komt, maar ze weten natuurlijk van niets. 10u15, we worden het stilaan beu. 10u30, we besluiten collectief ons schup af te kuisen en het voetbalmatchke te gaan spelen dat gepland stond voor na de les en schrijven op het bord – zo’n groen met krijt, oh nostalgie – dat we aan de ingang te vinden zijn aan de sportterreinen.
We kleden ons om, warmen wat op en beginnen te spelen als plots iemand naar ons komt met nieuws: "Luis zal vandaag niet komen. Hij heeft gisterenavond zijn been gebroken tijdens het voetballen." Een beetje stom dat ze het ons dan pas vertellen, want gisterenavond wist hij ook al dat hij er niet zou geraken. De communicatie had dus wel iets beter gekund, maar heej, ik zit nog altijd in Spanje dus je mag niet te veel verwachten.
Vermits we vanaf morgen alweer iemand anders hebben, geef ik meteen de review van meneer Cristobal mee. Week twee en drie volgen later nog wel. Op zich geen slechte mens, onze Luis, maar hij stond er een beetje tegen zijn goesting. En zoals bij alle Spanjaarden is zijn Engels niet geweldig. Onze Schot Andy heeft weliswaar een accent, maar erg zwaar is het niet. Toen Luis vroeg van waar hij kwam, antwoordde Andy "guess". De reactie van Luis? "Ah yes", terwijl zijn blik verraadde dat hij dacht "tiens, die stad of dat land ken ik niet".
Ach ja, we hebben de rest van de ochtend dan maar voetballend doorgebracht en na het middageten heb ik zelfs – voor het eerst in een jaar of vier – nog eens wat getennist. Uiteraard de hele tijd in t-shirt en korte broek rondlopend, want jawel, zo warm is het hier nog. Geen wolkje aan de hemel, volle zon en ruim 20 graden. Wat voor weer is het in België eigenlijk?
Na de rondleiding van de eerste dag, kregen we op dag twee enkele inleidende praatjes van Eurosportmensen en een gastcollege van José Joaquín Brotons. Laatstgenoemde is de executive producer en director van Mediapro, voorheen baas geweest van alle vier de grote radiostations en kortom dus een grote meneer in de Spaanse media. De José kon echter niet zo goed Engels, dus deed hij zijn verhaal in het Spaans … wat geen enkel probleem vormde want na een week in Spanje was mijn Spaans al perfect *kuch*. Nee, er was zowaar een tolk aanwezig die via een draadloze microfoon simultaan alles vertaalde naar de hoofdtelefoontjes die iedereen gekregen had. How about that for professionalism?
De mens was trouwens een beetje een speciale. Hij begon zijn betoog met "ik hou helemaal niet van sport, zelfs integendeel, maar ik verdien er al wel 25 jaar goed mijn boterham mee". Verder maakte hij de hele Spaanse mediawereld met de grond gelijk en verklaarde ons meer dan half gek om een opleiding sportjournalistiek te volgen. Van een oppepper gesproken.
Het leukste was nog dat er enkele journalistiekstudentjes van UEM het college kwamen filmen, en dat Brotons twee keer zei "please turn off the camera now, stop recording", omdat hij wel heel gewaagde stellingen poneerde. Zo vertelde hij ondere andere dat oud-Real Madrid-voorzitter Florentino Pérez de media controleert en beslist wie Marca-tv presenteert en wie er bij Marca wordt aangenomen. De enige presentator die nog geen kritiek gaf op Real Madrid is nu bijvoorbeeld degene die het voetbalprogramma op zondag in goede banen leidt, ook al is hij een non-talent (waar kennen we dat van trouwens, non-talenten die het voetbal presenteren). Naast die presentator zit een Argentijnse oud-voetballer als analyst, die elke maand 3.000 euro krijgt toegestopt om maar niets negatiefs over Real te zeggen, behalve over de huidige voorzitter Ramón Calderón, natuurlijk.
Ook wist onze vriend te vertellen dat er in Spanje een moordende concurrentie is voor journalisten, en dat mag je vrij letterlijk nemen. Er zijn hier "collega’s" die maandelijks slechts 600 euro verdienen, uiteraard zonder enige compensatie voor weekend- en avondwerk. Als je dan weet dat het onmogelijk is om onder de 300 euro per maand een gedeeld appartement te huren …
De derde dag kregen we les van iemand die hier in België wereldberoemd hoort te zijn: Iñigo Rotaetxe. Dat is namelijk de man die Vlaanderen de VTM ‘Het Weer’-introductiefilmpjes (die ik spijtig genoeg niet vind, maar als ik aan zijn e-mailadres geraak, ga ik proberen ze te ontfutselen) schonk toen de commerciële zender in 1989 werd opgestart. U weet wel, mensen die in een zwembad in de vorm van de letters VTM springen, onder een parasol vertoeven, … . Hij woonde daarvoor maar liefst zeven maanden in Vilvoorde en het was zijn eerste grote project. Weet er trouwens iemand (ik kijk naar jullie KD en RB) wanneer VTM die filmpjes met de zwembaden en parasols naar het archief verwees en overstapte naar een nieuwe huisstijl? Ik herinner me die eerste nog en ik weet wat de huidige is, maar ik vraag me af of er nog eentje tussenin is geweest. Ik ben vrij zeker van wel, maar ik kan me er niets bij voorstellen.
Opmerkelijke gebeurtenis in de League Cup afgelopen dinsdag. Nottingham Forest en Leicester City moesten hun match opnieuw spelen nadat de originele match was stilgelegd toen Leicester-speler Clive Clarke van het veld moest gedragen worden na een hartaanval. Forest stond op dat moment 1-0 voor, maar de wedstrijd werd gewoon van bij het begin en met 0-0 hervat.
Het heeft een paar dagen geduurd voor ik er een goed filmpje van vond, maar dit gebeurde bij de aftrap:
Gelukkig geven ze de goal van Paul Smith ook nog in slow-motion replay. Op de originele snelheid is het flitsende schot namelijk zo moeilijk waar te nemen. De keeper komt er trouwens meteen mee in de recordboeken. Zijn naam staat nu naast de records van snelste goal ooit door een keeper gemaakt, het snelste doelpunt ooit in de League Cup en de snelste goal ooit voor Nottingham Forest.
Spijtig genoeg voor Nottingham bestond de wedstrijd niet enkel uit de eerste minuut en was er ook nog een 88ste en 90ste. Je voelt het al aankomen, in die twee minuten kregen ze twee goals binnen en verloren alsnog. Met 3-2 dan wel, want beide ploegen hadden er tussendoor al eentje tegen de netten geprikt.