Category: Tennis

Noooooooooo

Ik moet na morgen nog drie dagen werken, namelijk maandag, dinsdag en woensdag. Donderdag en vrijdag heb ik recup. Pedro (de tennisbaas) had me gezegd dat ik live inserts zou doen en dat doe ik ook. In plaats van de verwachte nachten zijn het daarentegen iets andere uren … de drie dagen van 6u tot 16u. 🙁

De live inserts zijn nu geen items die gemaakt worden op het moment zelf over andere matchen zoals met de Olympische Spelen, maar interviews en andere zaken die ergens tijdens de dag gedraaid worden met onder andere Barbara Schett. Dat moet gemonteerd worden in de uren dat er geen tennis is, zodat het klaar is wanneer de uitzending begint en dus hang ik er weer aan.

Oldies

Het afgelopen weekend heb ik voor een heel deel hier doorgebracht:

Palacio de los deportes Madrid

Wat is dat? Waarom? Dat is het Palacio de Deportes en omdat daar het Masters Senior toernooi van Madrid was. Een tennistoernooi voor oude knarren zoals deze:

Sergi Bruguera - Masters Madrid

Jim Courier - Masters Madrid

Boris Becker - Masters Madrid

John McEnroe - Masters Madrid

Allemaal herkend? Ik mag het hopen. Enkel die eerste niet herkennen kan nog vergeven worden door de toevoeging van zijn ikzitineenmidlifecrisisdusikmeetmezelfeenjonghipkapselaan-paardenstaart.

Paul vertelde onlangs dat in afgelopen jaren studenten gratis naar allerlei sportmanifestaties waren geweest dankzij Eurosport, maar daar hadden wij nog niets van gemerkt. Dus wat doet den deze? Een mailtje sturen naar Carmen natuurlijk. Om te horen of ze ons niet binnenkrijgt bij het tennis, want ik wou er sowieso naartoe gaan. En jawel, twee dagen later was alles in kannen en kruiken en bij de ingang kregen de klasgenootjes die ingeschreven hadden allemaal zo’n kaartje:

Accreditatie - Accreditation Masters Madrid

Maar dan met een andere – in veel gevallen ook verkeerd geschreven – naam en foto op natuurlijk.

Gebroken been

Deze morgen zaten we naar goede gewoonte om 9u30 in ons aulaatje in de kelder, nog geen teken van leven van Luis Cristobal. Om 9u45 – het hier onbekende academisch kwartier – niets. Even later om 10u, nada. Iemand gaat naar de receptie boven om te horen of er een bericht is gekomen dat hij later/niet komt, maar ze weten natuurlijk van niets. 10u15, we worden het stilaan beu. 10u30, we besluiten collectief ons schup af te kuisen en het voetbalmatchke te gaan spelen dat gepland stond voor na de les en schrijven op het bord – zo’n groen met krijt, oh nostalgie – dat we aan de ingang te vinden zijn aan de sportterreinen.

We kleden ons om, warmen wat op en beginnen te spelen als plots iemand naar ons komt met nieuws: "Luis zal vandaag niet komen. Hij heeft gisterenavond zijn been gebroken tijdens het voetballen." Een beetje stom dat ze het ons dan pas vertellen, want gisterenavond wist hij ook al dat hij er niet zou geraken. De communicatie had dus wel iets beter gekund, maar heej, ik zit nog altijd in Spanje dus je mag niet te veel verwachten.

Vermits we vanaf morgen alweer iemand anders hebben, geef ik meteen de review van meneer Cristobal mee. Week twee en drie volgen later nog wel. Op zich geen slechte mens, onze Luis, maar hij stond er een beetje tegen zijn goesting. En zoals bij alle Spanjaarden is zijn Engels niet geweldig. Onze Schot Andy heeft weliswaar een accent, maar erg zwaar is het niet. Toen Luis vroeg van waar hij kwam, antwoordde Andy "guess". De reactie van Luis? "Ah yes", terwijl zijn blik verraadde dat hij dacht "tiens, die stad of dat land ken ik niet".

Ach ja, we hebben de rest van de ochtend dan maar voetballend doorgebracht en na het middageten heb ik zelfs – voor het eerst in een jaar of vier – nog eens wat getennist. Uiteraard de hele tijd in t-shirt en korte broek rondlopend, want jawel, zo warm is het hier nog. Geen wolkje aan de hemel, volle zon en ruim 20 graden. Wat voor weer is het in België eigenlijk?

TV celebrity

Jahaa, de tennisfans onder u hebben me ongetwijfeld in beeld zien verschijnen donderdag. Ik was de niet-rood dragende persoon in het zootje ongeregeld dat zich de Belgian Tennis Fans noemt en elke match van Justine enkele keren in beeld komt. Het is natuurlijk geen toeval dat ik daar tussen zat. Ik heb het goedkoopste ticketje gekocht en heb me naast de BTF’ers gezet omdat daar toch niemand zat, de duurste niet-VIP-plaatsen. Wat eigenlijk schandalig is, als je weet dat er amper 9.000 man binnengeraakt in de hal en ze van de hele week niet één keer uitverkocht was. Voor het laatste toernooi - en een van de grootste - van het jaar.

Vandaag heeft Justine het trouwens redelijk spannend gemaakt. De uitvaartverzekeraars van hartlijders overal ter wereld hielden hun hart vast. 5-7 / 7-5 / 6-3 in drie uur, vierentwintig minuten en drieënvijftig seconden. Ik heb de moeite nog niet gedaan om het op te zoeken, maar ik ben vrij zeker dat het in de top 10 van langste vrouwenpartijen ooit komt. En dat is lang niet het enige record dat aan deze partij verbonden is. Juju heeft nu 25 wedstrijden op rij gewonnen, we moeten teruggaan tot 1989 en Steffi Graf om dat te evenaren en sleepte in Madrid haar tiende titel van het seizoen uit de brand. Sinds Martina Hingis in 1997 was niemand meer aan double-digit toernooioverwinningen geraakt in een seizoen. Om het af te maken, Ms. Henin is de eerste vrouw ooit die op een seizoen de kaap van vijf miljoen dollar rondt, pech voor haar dat de die dekselse dollar zo laag staat.

Ow ja, de donderdagsessie eindigde nog leuk ook. De immer bekoorlijke Anna Tchakvetadze klopte naar goede gewoonte enkele gehandtekende balletjes in het publiek en …

Gehandtekende signed autographed ball Anna Tchakvetadze

18 jaar basket spelen is toch nog voor iets goed geweest.

Serena Williams vs. Bethanie Mattek

Dat Serena Williams regelmatig in gekke pakjes op de baan verschijnt, weet iedereen wel. Ter illustratie:

Serena Williams jeans skirt
Met een jeansrokje

Blonde Serena Williams in Cameroon outfit
In een Kameroen-outfit

Serena Williams in pink outfit
Veel, veel te roze

Serena Williams in catsuit
Het befaamde catsuit

Maar u dacht dat Serena Williams de kroon spande als het om gewaagde outfits ging op de tennisbaan? Nou, maak dan maar eens kennis met Bethanie Mattek.

Bethanie Mattek weird shirt
Een topje dat meer thuishoort in de gemiddelde discotheek, met daaronder

Bethanie Mattek socks
echte sportkousen

Bethanie Mattek gold dress
In een gouden jurkje

Bethanie Mattek cowboy hat
Met cowboyhoed

Bethanie Mattek at Wimbledon
Zelfs op Wimbledon – waar wit de enige toegestane kleur is – probeert ze zich nog te onderscheiden

Bethanie Mattek with hat
Met strandhoedje

Bethanie Mattek in leopard skin outfit
En last but not least, haar laatste outfit op de US Open, in luipaardvel

Hoor ik daar criticasters zeggen “tennis is toch niet meer wat het geweest is”?

Anne White kon er ook al wat van:
Anne White in bodysuit catsuit

Of Andre Agassi bijvoorbeeld:
Andre Agassi

Andre Agassi

Dat was het dan

geen Kim Clijsters meer in het Sportpaleis. Zoals elke rechtgeaarde tennisfan was ik erbij vandaag, al was het om te tappen. Wat bij tennis, en bij Clijsters specifiek, wil zeggen dat je gewoon de hele wedstrijd kan zien en snel tussen de sets even naar binnen gaat om die paar onverlaten die geen anderhalf uur geduld hebben een drankje voor te schotelen.

Over de sfeer moet ik niets zeggen, die heb je zelf wel gezien op tv. Over de wedstrijd ook niet, want die heb je natuurlijk ook gezien. Maar de emocrap achteraf, ik kon het niet aan. Emotioneel gedoe en gezever, I’m not a fan. En stel je eens in de plaats van Kim. Je staat daar tranen met tuiten te huilen en dan duwt er zo’n krullenbol ineens een micro onder je neus en word je verwacht de menigte toe te spreken. Ik kreeg trouwens meteen flashbacks naar het afscheid van Agassi op de US Open vorig jaar. Ik kan er niets aan doen, maar laat je kampioenen afscheid nemen op een manier dat hun laatste rede geen hoop geblubber is. Laat ze eerst hun zegje doen en haal dan de tearjerkers boven ofzo, want in de omgekeerde richting werkt het niet voor mij.

Ow, en moest er iemand geïnteresseerd zijn, ik heb tot vandaag binnen gezeten, zo’n griep blijkt dus iets venijnig te zijn. Ruim een hele week stage aan mijn neus voorbijgegaan, maar ja, je doet er niets aan. Murphy haalde zijn slag nog maar eens thuis.

Bijles

Vandaag op de terugweg naar huis met de trein op de bank achter mij: een uur aan een stuk uitleg over de nominatief, accusatief, genitief, ablatief, blablablatief, … door een kerel met een wel heel bekakt klinkend Nederlands. Bracht dat even herinneringen terug aan het middelbaar.

Wat heb ik zoal gedaan op de stage, ik zie net dat ik er eigenlijk nog niets over verteld heb. Vanaf de eerste dag hebben ze mij gewoon aan het werk gezet en zijn er ook artikeltjes verschenen in de krant. Dinsdag een achtergrondartikel over de groeihormonen in het wielerpeloton. De grootste moeilijkheid was eigenlijk iemand vinden die daar iets nuttig over kon zeggen, want de beoogde specialist bleek verschwünden. Uiteindelijk toch iemand gevonden, professor Frank Comhaire, die er veel over wist, maar als ik zijn uitleg gewoon had overgenomen, was het artikel waarschijnlijk in een medisch tijdschrift niet eens verschenen wegens "te technisch".

Donderdag hebben ze mij naar de persconferentie gestuurd van de Proximus Diamond Games in het Stadhuis van Antwerpen. Erg gezellig, al daagden de aangekondigde politici een half uur te laat op – Ludo Van Campenhout – of arriveerden ze pas bij de start van de walking dinner – Patrick Janssens – na de persconferentie. En achteraf kreeg iedereen nog een bobblehead van Kim Clijsters mee. Wat is zo’n bobblehead? Kijk hieronder.

Je haalt Kim er echt zo uit, vind je niet?

Gisteren trouwens twee uur staan bevriezen bij de training van onze nationale beloften voetbal, in Bolderberg of all places. Het meest onder de indruk waren ik en mijn collega van Ibrahim Maaroufi. Veruit de jongste van de hoop, maar nu al af en toe aan de slag in het eerste van het grote Internazionale. Crosses over de hele breedte van het veld elke keer op de strik van z’n medespeler, sterk in de duels, rustig aan de bal, inspelen met links en rechts, heel proper allemaal. En Jason Vandelannoite is een klein ventje, een halve kop kleiner dan mij en dat voor een centrale verdediger.

Vandaag was ik normaal naar de persconferentie meegegaan van de Tsjechen in de aanloop naar de oefenmatch tegen onze Rode Duivels, maar omdat er geen enkele speler aanwezig ging zijn, vond Marnik het de moeite niet om helemaal over en weer te gaan naar Brussel. En geef hem eens ongelijk.

Kimmeke,

Kimmeke, Kimmeke, wa doede ne mens toch aan op nen dinsdagnacht/woensdagochtend. Als een pijl vertrekken, dan zinken als een baksteen en nadien anderhalve set ploeteren om uiteindelijk toch in stijl af te sluiten. Konde da nu ni wa rapper afhaspelen, nee? Ni goe voor de zenuwen zenne (en voor het bioritme).

Met dank aan de livestream van de VRT en de blijkbaar onbestaande download/uploadlimieten van BT.

Sportswriting at its best

Andre Agassi, wie kent hem niet? The Vegas Kid is er ondertussen mee gestopt, maar toen ik de opdracht bekeek die ik tegen morgen moest maken, gingen mijn gedachten meteen naar hem uit. Niet echt naar hem, maar naar een artikel over hem. De opdracht was een feature kiezen en uitgebreid bespreken, normaal iets waar je wel een tijdje over moet nadenken. Je moet nu eenmaal rekening houden met het feit dat je er genoeg moet over kunnen vertellen. Voor mij was het nochtans simpel, ik heb gewoon de beste feature gekozen die ik ooit gelezen heb.

De uitverkorene luistert naar de titel "Coming Into Focus", ofte het levensverhaal van Andre Agassi van de hand van Gary Smith. Een artikel – bestaande uit een respectabele 8.600 woorden – dat eigenlijk iedereen zou moeten lezen, want het gaat om zoveel meer dan de tennisser die alle Grand Slams won. Ik ben realistisch genoeg om me te realiseren dat zeker niet elke bezoeker zich aan dit stuk zal zetten, maar het zou mooi zijn als toch één of twee het lezen. Print het uit en lees het gewoon bladzijde voor bladzijde, ik ben er toen – en deze keer opnieuw – alvast niet in geslaagd om het bundeltje papieren neer te leggen voor de laatste pagina verslonden was. Voor iedereen die van tennis houdt – en dus ook van Kirk – is het in ieder geval verplicht leesvoer.

Voor zij die de link de eerste keer gemist zouden hebben, klik.