Tradities zijn er om te behouden, en dat vinden de Fransen ook. Iedereen herinnert zich wel de uitgebrande autowrakken in de noordelijke banlieues vorig jaar – of zijn het er al twee ondertussen? – en daarbij de mededeling dat dat helemaal niet zo gek is en wel vaker gebeurt, zeker als er iets te vieren valt. Wel inderdaad, dat gebeurt vaker.

Deze morgen – het juiste uur weet ik niet, ik gok tussen 8u30 en 9u30 – hoorde ik kortbij brandweersirenes. Nu, zo gek is dat niet, je hoort wel eens vaker sirenes, maar ze bleven verdacht lang kortbij. Ik maakte me geen zorgen, dacht, die arme brandweermannen staan in de file in het straatje hiernaast en het begeleidende geclaxonneer van andere auto’s sterkte me in die gedachte …

… tot ik rond de middag het hoekje om wandelde en dit aantrof:

Excuses voor de matige foto’s trouwens, ze zijn maar even snel met mijn gsm getrokken. Toen ik er een tijdje later met mijn echt fototoestel naar trok was het wrak al verdwenen:

Een mens maakt rare dingen mee. Terwijl ik op de bus stond te wachten kreeg ik een telefoontje van een onbekend – Frans – nummer. Ik neem toch maar op, want het kan belangrijk zijn natuurlijk. Volgend gesprek ontrafelde zich (en Français, evidemment):

– Hallo, spreek ik met Ive?
~ Euh ja, wie mag dit wezen?
– Ik ben Claire, ik ben een vriendin van Anne en die heeft me je nummer gegeven.
~ Ah ok, maar euh, welke Anne?
– Je bent haar kamer gaan bekijken een paar dagen geleden.
~ *denkt even na want is een hele hoop kamers gaan bekijken* Ah ja, die Anne. Maar ik heb ondertussen een kamer gevonden hoor.
– Oh dat is leuk om te horen, maar daar bel ik eigenlijk niet voor.
~ Hmm ok, waarom dan wel?
– Ik ben net als haar een comédienne en ik maak een sketch over twee Denen.
~ Euh ja, tof, en wat heb ik daarmee te maken?
– Ik wil het zo realistisch mogelijk maken en ik vroeg me af of jij me twee Deense mannennamen kon geven, en ook hoe ik ze juist moet schrijven en uitspreken.
(Ik vraag me ondertussen geweldig hard af waarom ze dat nu uitgerekend aan mij vraagt, maar kom, in Carlisle kende ik een aantal Denen, dus geen probleem.)
~ Right euh, twee Deense vrienden van mij heten Anders (uitgesproken Annes) en Brian, dus voila, ik hoop dat je daarmee wat bent.
(Omdat ik twee vrienden zeg valt haar euro blijkbaar.)
– Maar je bent zelf niet Deens ofwa?
~ Nee nee, ik ben Belgisch, Vlaams om precies te zijn.
– Ah oei, Anne twijfelde nog of je nu wel Deens was, maar ze dacht van wel. Sorry hoor, maar heel hard bedankt voor de namen.
~ De rien, en veel geluk met je sketch.
– A la prochaine!
*klik*

Ik vraag me af wat de prochaine gaat zijn … een Belgenmop deze keer?

Anyway, het komt toch op een tweede plaats als het gaat over rare telefoongebeurtenissen. De onbetwiste nummer één blijft natuurlijk dit: Crazy Germans.

Foto’s en daarna wat gebabbel over wat ik zoal doe op Eurosport volgen nog wel. Na anderhalve week van amper mail, nieuws, blogs en andere dingen te kunnen lezen ben ik bijna bij, dus dan heb ik terug tijd.