De eerste dag bestond eigenlijk enkel uit het ontmoeten van de klasgenootjes en een rondleiding op de unief, dus zal ik zodadelijk de Universidad Europea de Madrid ook eens aan jullie voorstellen. Maar we beginnen met mijn klasje, dat een ware mengelmoes van nationaliteiten is. De meest exotische is ongetwijfeld Laura, een Braziliaanse, op de voet gevolgd door Mpiski aka Vaso, een Griekse. Uit het zuiden hebben we verder Consuelo en Alvaro, twee Spanjaarden en Marco, een Italiaan. Frankrijk is niet vertegenwoordigd, of toch een beetje. Frederic is een Duitser, maar zoals zijn voornaam al doet vermoeden is hij half Frans. Dan schuiven we iets op naar het westen, met name moi, le petit belge om dan het Kanaal over te steken. Uit Ierland hebben we Iain, Andrew vertegenwoordigt Schotland en Geraint vormt de Welshe delegatie. Flo(rence) en Amardeep sluiten het rijtje vanuit Engeland.

De Universidad Europea de Madrid in pictures:

Je komt uiteraard binnen langs edificio A – meteen ook het hoofdgebouw –

dat er langs de achterkant zo uitziet. Je ziet ook nog een stukje brug en vijver,

waar deze fonteintjes en watervalletjes bijhoren,

en deze maar enkele van de vele visjes zijn die er in huizen.

Dan volgt edificio B – waar wij meestal vertoeven – met nog een stukje van de vijver.

Langs de achterkant ziet gebouw B er zo uit. Als je nu een halve draai maakt, zie je

*dumdumdum* gebouw C.

Ga je door C, dan kom je uit op het complex met de fitnesszaal, sporthal en zwembad.

En rechts van die sporttempel, heb je de atletiekpiste met in het midden een synthetisch voetbalveld.

Als je nog wat verder gaat, kom je een van de twee gebouwen tegen met kamers op de campus en

bij die peda hoort natuurlijk ook nog een vijvertje en waterval.

Bijna de hele campus is trouwens volledig rookvrij,

maar hier heb je een van de weinige plekken waar je wél mag roken.

En om af te sluiten een maquette van de hele campus, om een beetje een overzicht te hebben.

Alle foto’s zijn – zoals steeds – op aanvraag ook in grotere versie te verkrijgen bij ondergetekende.

Alé ja, niet de regen zelf, maar de gevolgen ervan. Naar de unief geraken deze morgen draaide uit op een ware calvarietocht. Terwijl ik aan het afdalen was in de metro, zag ik mensen naar boven komen vanaf het perron waar ik naartoe ging. Dat betekent uiteraard dat er net een metro langsgekomen was, dus ik sprintte de trappen af in de hoop om hem nog te halen. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken, de seconde dat ik het perron kon zien, sloten de deuren en reed hij weg. Een ramp is dat nu niet meteen, want langer dan vijf minuten duurt het toch nooit voor er een volgende is.

Edus, vijf minuten later komt de volgende. Hij is redelijk leeg, ik heb zitplaats en ik ben nog op schema om mijn bus te halen. Maar ergens tussen Opañel en Oporto stopt hij plots. Niet dat dat zo bizar is, dat gebeurt wel eens vaker, dus zorgen maak ik me niet. Een minuutje later vertrekt hij weer, om tussen Oporto en Carpetana zijn trucje te herhalen. Alleen duurt het deze keer twee minuten. Tussen Carpetana en Laguna, weer van dat.

Op het moment dat we terug vertrekken, wordt er iets door het omroepsysteem gebrabbeld. Ik luister er niet echt naar, maar aan de reactie van de andere mensen te zien, was het geen goed nieuws. Even later herhaalt de omroeper zijn eerdere mededeling en deze keer kan ik opmaken “probleem met metrostel”, “deze stopt in Laguna en keert dan terug naar Carpetana”, “u kan kiezen om uit te stappen en de bus te nemen, of te blijven zitten en in Carpetana over te stappen naar een volgende”. Ik beslis maar om te blijven zitten, want ik zou niet weten welke bus ik moet nemen naar Principe Pio en die zit dan toch vast in het verkeer. Het duurde wel tien minuten voor we terug vertrokken, maar kom, ik zou mijn volgende bus nog wel hebben.

Terug in Carpetana zien we net een metro doorrijden, maar nog geen twee minuten later staat er al een volgende. Met heel veel chance haal ik dus nog net de bus van 8u50, al rekende ik daar al niet meer echt op. Toen we na 100 meter weer stopten en vijf minuten stilstonden, begon ik al te vrezen dat ook die van 9u aan mijn neus zou voorbijgaan. Uiteindelijk kwam ik om 9u aan bij de busterminal - zonder al deze vertragingen was dat 8u35 geweest – om te zien dat – net als gisteren – de bussen volledig van slag zijn. Gisteren stond Iain er van 8u15 aan te schuiven, om samen met de rest pas om 9u een bus te hebben. En dan moet je weten dat in theorie om de tien minuten een bus verschijnt.

Niet getreurd – denken jullie lezers nu – ondanks alle problemen kan je gewoon met de rest vertrekken. Mnee, toch niet. Zij stonden redelijk vooraan en waren al op de bus gestapt toen ik kwam aangelopen, waardoor ik me dus niet tussen de rij kon wringen. En een rij, oh ja, een rij was er. Een heeeeeeele lange zelfs. Waar ik helemaal achteraan moest in plaatsnemen. In afstand uitgedrukt ongeveer 75 meter. Vermits de eerste bus al bijna vol zat, moet er een rij van meer dan 100 meter gestaan hebben. Naar goede gewoonte verscheen er ook meteen een tweede bus, maar zelfs daar geraakte ik niet meer bij. Ik dacht dat ik gered was door de derde bus die verscheen – ik dacht zelfs ‘jeuj, ik zal in tegenstelling tot de rest niet als sardientjes opeen gepakt staan’ - terwijl er nog mensen op de tweede aan het opstappen waren, maar die liet enkel passagiers uitstappen, en vertrok dan weer. Leeg. Die diende natuurlijk om mensen onderweg te laten opstappen, maar dat maakte het er niet minder frustrerend op.

Aan het groene pijlding is de deur naar de bus

Na vijf minuutjes – de klok wijst dan al 9u20 aan – was daar dan bus vier en die haspelde de route van Principe Pio naar Villavicisio de Odon af in een recordtijd. Daardoor was ik maar een goeie vijf minuten later in de les dan de rest die op de eerste bus zat. Keith Bowers, de lesgever deze week, vond het natuurlijk niet erg, maar gut, vervelend was het wel. Twee druppels regen en heel Spanje is ontregeld …

Het moest ooit eens gebeuren he. Vanaf nu huis ik voor de komende zes maanden in de Calle de Eusebio Moran 23 3E, 28019 Madrid.

Ik deel het appartementje met een Spaans koppel – de huurcontractbezitters – en een Italiaan, die ik nog niet gezien heb.

Ach, op hostel zitten is nog niet eens zo erg, het is zelfs best leuk eigenlijk, maar een eigen kot zou toch nog veel leuker zijn. Ik zit op een kamer van zes personen, dus van privacy is er geen sprake. De eerste dag bestond mijn gezelschap uit vier Brazilianen, waaronder een moeder en zoon, twee op zichzelf en een Chinese. De tweede dag was er een Braziliaan vertrokken, en een Amerikaan van Washington in de plaats gekomen. Gisteren waren de Amerikaan en Chinese weg en geloof het of niet, maar er kwam … een Braziliaans koppel in de plaats. Degene die goed gevolgd hebben, tellen nu vijf Brazilianen op mijn kamertje van zes. Mijn Portugees is er in elk geval op vooruit gegaan.

Vermits het weekend volledig volgeboekt was, stond ik voor de komende dagen op de reservelijst. Gelukkig heeft er iemand afgezegd en heb ik dus toch een niet-kartonnen slaapplaats. Ik moest natuurlijk wel van kamer veranderen en nu bestaat mijn gezelschap uit vijf Amerikanen, dus ik kan tenminste de conversatie fatsoenlijk volgen.

En de kotqueeste? That neverending story continues …

En jawel, vanaf zodadelijk trek ik in een jeugdherberg. De kotbaas heeft het bed waar ik in sliep opgeëist. Niet dat ik kan klagen – ik heb hier uiteindelijk twaalf dagen voor niets mogen wonen – maar vervelend is het natuurlijk wel.

Verder legt de leraar/prof/lector/hoejehemookwilnoemen van deze week er stevig de pees op. Gisteren twee taken mee naar huis gekregen, vandaag weer. Allerlei details van de eerste week en van nu komen nog wel, vanaf ik een kot heb. Mensen die geïnteresseerd zijn in die verhalen, begin maar al een kaarsje te branden.