Zo, voor de laatste keer vanuit Madrid. Zodadelijk komt de taxi om mezelve en een beetje bagage naar de luchthaven te brengen, en dan is het uiteraard weer naar België. Voor een weekje toch.

Ga ik Madrid missen? Mjoah, het zal altijd een deel van mij blijven, maar het is niet dat ze me hier aan handen en voeten moeten buitensleuren. Laat ik het zo stellen, ik was hier graag, maar ik zie me hier niet de rest van mijn leven slijten. Het heeft meer indruk gemaakt dan Carlisle, wat ook niet onlogisch is vermits ik hier 6,5 maand was en daar maar 4,5. Maar Madrid is natuurlijk ook een wereldstad en Carlisle was eerder een gezellig plattelandsstadje.

Wat ik het meest ga missen – buiten de mensen natuurlijk – is waarschijnlijk de metro. Vijf – zes minuten wachten is echt wel het maximum en je overbrugt grote afstanden op weinig tijd. Ik heb absoluut geen zin om weer twintig minuten te staan wachten op de bus, die dan gewoon niet opdaagt. Als ik een ding zeker niet ga missen is het het eten wel. De Spaanse keuken is niet mijn keuken. De manier van koken is nog best ok, maar de kwaliteit van vooral het vlees, maar ook van andere dingen is algemeen genomen gewoon ondermaats.

Adiós España, adiós Madrid.

ik weet het. Ik verwaarloos het hier. Met mij is alles tiptop, het weer is gewéldig, maar je wil niet geloven hoe druk ik het heb. Naast het feit dat ik nog drie dagen heb om mijn site af te krijgen, is ook het werk voor de commercial begonnen. Die heb ik in de vorige post al even vernoemd, maar later meer daarover.

Vrijdag hebben we daar van 9u tot 13u over vergaderd en dan ging het rechtstreeks – via metro en bus – naar de universiteit, zo’n 40 km van elkaar. En morgen – op een zondag ja – moet ik al om tien na zeven (7u10!) vertrekken omdat we bij de Madrid marathon gaan opnemen. Dus ik ga slapen, en wel nu.

Al geef ik nog even een foto mee. Wij allen tijdens de tour van het Santiago Bernabéu, die gevolgd werd door het ‘closing master dinner’ in het Real Café Bernabéu. Jawel ‘closing’, want binnen minder dan twee weken ben ik weer thuis. Voor een weekje toch.

… na amper vijf maanden hebben we onze studentenkaart gekregen … hebben die hansworsten hier mijn naam toch wel verkeerd geschreven zeker. Voor de verandering.

U mag raden wat er precies op mijn studentenkaart staat. Degene die met het juiste antwoord afkomt krijgt, euh, een weekendje Parijs in de zomer, all expenses paid buiten het vervoer heen en terug.

Dat weekendje Parijs is gemeend trouwens, want vandaag hebben we ook gehoord waar onze stage doorgaat. Zoals verwacht dus de Franse hoofdstad, en meer bepaald dit: "We are delighted to formally offer you a placement within the "International Programme Production" to cover the following events: EURO 2008, Tour de France and Olympic Games."

Give it your best shot zou ik zo zeggen.

Tot hiertoe heb ik al 13 verschillende mogelijkheden gekregen om mijn naam verkeerd te schrijven en … ik moet aan nog niemand een weekendje Parijs betalen. Sterker nog, er kwam zelfs niemand in de buurt. The bets are still open …

Hiervoor zijn we tijdens ons project dus in de steek gelaten:

Kijk ook eens terug naar het vorige spotje en vergelijk seconde 30 van bovenstaande en seconde 31 van onderstaande:

Originele mens, die Richard Clayderman. 😀

Tof toch, dat Madrid. Amardeep ging zaterdagavond samen met een Amerikaanse vriendin en twaalf vriendinnen die haar vergezelden op haar vrijgezellenweekend naar een discotheek hier. Tien van de dames mochten zonder problemen naar binnen, maar de twee laatste en hij werden tegengehouden door de buitenwippers. En ja, je kent dat, die meisjes zo een beetje freaky dat ze hun vriendinnetjes gingen kwijtspelen, dus hij vraagt waarom ze niet binnen mogen.

Antwoord van de bouncers: *boks* *voenk* *Amardeep goes to ground* *shot* *kick* *trap*, allemaal vergezeld van smakelijk gelach van de portiers. Toen hij niet meer bewoog, vonden ze het blijkbaar niet meer zo leuk en is hij kunnen wegkruipen.

Er kwam net een politie-auto voorbij, dus daar kon hij zijn verhaal tegen doen. Een ambulance is hem komen ophalen en in het ziekenhuis is hij helemaal onderzocht. Gelukkig valt het allemaal nog mee, want buiten wat schaafwonden en kneuzingen in zijn gezicht, twee hechtingen in zijn lip (nu nog maar eentje, want gisteren viel er eentje uit terwijl we in de pub zaten) en wat gekneusde ribben heeft hij niets. Al heeft dat ongetwijfeld te maken met het feit dat hij een stevige kerel is die best wat tijd doorbrengt in de fitness.

Er is uiteraard aangifte gedaan bij de politie en die weten zijn adres enzo, maar je moet niet verwachten dat er iets mee gebeurt. De Spaanse bureaucratie kruipt nog een stuk langzamer dan de onze en als ze echt iets hadden willen ondernemen tegen die mannen, hadden ze die ineens de avond zelf moeten oppakken.

De dag voordien was trouwens de handtas van een van de dames al van haar arm gerukt en was een of andere weirdo hen komen intimideren terwijl ze op een terrasje zaten. Safe to say dat die nooit meer naar Madrid komen.

Maar dus, mensen die van plan zijn om een feestje te bouwen in Madrid, vermijd Joy Esclava in de calle de Arenal zou ik zo zeggen. Naast belachelijk duur loop je dus ook nog het risico om er in elkaar geslagen te worden. Ik raad dan Pacha of Kapital aan, even belachelijk duur – van horen zeggen natuurlijk, ik geef mijn geld liever aan iets anders uit – maar de kans dat je er afgevoerd wordt met een ambulance is toch ietwat kleiner.

Als antwoord op Julian: Zoals ik zei: "hij vroeg: waarom?" En Amardeep is een jongen die geen vlieg kwaad zou doen, het is niet dat hij hen zelf uitgedaagd heeft. Ik vrees een beetje dat zijn kleurtje – hij is van Indiase komaf – er wel eens iets mee te maken zou kunnen hebben …

Alé, zie nu wat mijn bezoek hier heeft achtergelaten:

Tof zenne …

Gelukkig was het de voorbije twee dagen geweldig weer en hebben we Madrid kunnen verkennen genietend van een heerlijk zonnetje. En zo hoort het ook.