Typisch toch. Je woont bijna vijf maanden op de grens met Schotland, een gebied dat bekend staat om zijn slechte weer, en buiten wat wind is het eigenlijk de hele tijd prachtig geweest. Je komt terug aan in België en het eerste dat je voelt zijn sneeuwvlokken die op je gezicht dwarrelen …

Verder een opvallend vlotte reis. De Virgintrein tot in Glasgow Central was overal wat te vroeg, waardoor ik zelfs een trein vroeger richting Prestwick kon pakken en ruuuuiiiim op tijd was op de luchthaven. De conducteur van de Virgintrein was trouwens een zalig droge Schot, elke aankondiging kwam er in dat sappige dialect uit, maar zo sec dat hij op zijn eentje voor een waterschaarste zou kunnen zorgen. Vlak voor we in Glasgow Central aankwamen deed hij trouwens de volgende mededeling: "Scotland is a proud non-smoking country, which means you can’t smoke in any public place. If you are someone who likes to inhale nicotine, I suggest you wait until you are out of the station. Otherwise it will be a 50 pound fag."

Het vliegtuig was iets minder stipt en vertrok tien minuten te laat, maar kom, daar kon ik nog mee leven. De controle voor je op het vliegtuig geraakt is minder leuk. Jas, portefeuille, gsm, rugzak, … allemaal uitdoen en door de scanner ben ik gewoon, dat je ook je schoenen moet uitdoen en ze door de scanner sturen had ik echter nog niet meegemaakt, maar is begrijpbaar. Maar waarom ze nu iedereen vroegen of ze een laptop bijhadden, en zoja, je die moest uitpakken en apart onder de scanner laten gaan, was me al minder duidelijk. Het nut van het feit dat ze die laptops – enkel en alleen de laptops, niets anders – dan nog met een staafje met een soort swifferdoekje aan ‘ontstoften’ en het doekje daarna onder de scanner legden om te zoeken op drugssporen, ontging me al helemaal. Kunnen enkel mensen met een laptop drugskoerier zijn misschien? Voor de drugtraffickers onder ons dus een wijze les: neem geen laptop mee!

En dan nu maar wat uitpakken zeker?