Eigenlijk mis ik hier niets, en dat is een leuke vaststelling. Van het zogenaamde dipje en de eerste keer heimwee die je sowieso eens ging hebben in de eerste maand heb ik nog niets gemerkt. Dat ik gemakkelijk in contact blijf met bijna iedereen via deze blog, mail en msn is daar natuurlijk niet vreemd aan. Plus natuurlijk het feit dat mijn huisgenootjes geen asociale mensen zijn, mijn klasgenootjes mij niet mijden als de pest en ik al enkele goede maten heb onder de andere internationale studenten. Met de Denen dan vooral, Zweden en Iberianen blijven in hun eigen kliekje.

Ik moet toegeven, ik heb gelogen in mijn eerste zin, er is wel één ding dat ik mis. Belgian food. Niet zozeer het ontbijt – cornflakes zijn overal hetzelfde – of het avondeten – fast food, microgolfeten en eigen fantasie genoeg – maar wel iets voor tussen mijn bokes. De keuze is hier beperkt tot hesp, kaas (cheddar of goeda) en egg salad. En ne mens wordt da wa muug na nen tijd. Wat doodgewone kip curry, salami of preparé heb ik hier nog niet gevonden. Niet bij een slager en niet bij een supermarkt, maar ik geef de hoop nog niet op. Gisteren het bestaan van nog twee andere supermarkten ontdekt, who knows. Gelukkig zijn The Laughing Cow en Nutella internationale merken.