Het is zo eens iets anders, een dagje persconferenties doen over een ongeval op een nucleaire site. Voor je naar ramen en deuren snelt om ze te sluiten, het was een oefening natuurlijk. Om de twee jaar moeten kerncentrales als Sellafield een mediatest doen. De overheid verplicht ze om te testen of ze voorzien zijn om de pers op een degelijke manier te woord te staan als er een ongeluk zou gebeuren. After this day, I can safely say: they’re not.

Gisteren hadden ze ons onderverdeeld in vier groepjes. Drie groepen moesten twee voorpagina’s afleveren – eentje vlak voor de middag, eentje in de namiddag – van een lokale krant: News & Star, Whitehaven News en Times & Star. Het vierde groepje, mijn groep, moest de rest volgen, aan de tand voelen over hoe zij de dag ervoeren, hoe de organisatie vond dat het verliep en hoe onze lectors het werk bekeken. Ons verhaal, met onze eigen analyse van de dag, zal in de maandelijkse ‘school’krant The Informer verschijnen. Daarnaast was er nog een andere school aanwezig en er waren enkele echte journalisten om de hele boel te overzien en een rapport te schrijven over hoe zij vonden dat alles verliep.

We moesten tegen 9 uur in The Sands Centre zijn, waar de oefening zou plaatsvinden. Daar kregen we eerst een briefing over waar we ons aan konden verwachten en hoe de dag zou verlopen. Tot daar liep alles nog vlot. Ze vertelden ons dat we de eerste persmededeling rond 9u30 konden verwachten. En jawel, daar liep het al fout. Dat eerste persbericht was er pas om 9u55, waaruit we leerden dat het ongeval om 8u had plaatsgevonden. Iets zegt me dat ik over een ongeluk op een nucleaire site sneller mijn informatie zou willen krijgen dan twee uur na het ongeval, but maybe that’s just silly old me.

Tijdens de daaropvolgende twee uren sijpelden meerdere persmededelingen binnen – die ons al iets leerden over de ernst van de zaak – en regelmatig was er een tv-nieuws met de laatste nieuwe info. Daarmee moesten de kranten het doen voor hun voormiddageditie. Een vorkheflift was in een gebouw gereden, waarna een brand ontstond die enkele giftige stoffen de lucht instuurde.

Rond de middag was er dan eindelijk de eerste persconferentie. Some Scottish bloke had de mensen wat opgehitst en in plaats van braafjes in de zaal te blijven zitten, waren een heleboel mensen al naar buiten gegaan om de persverantwoordelijken op te wachten. De woordvoerder van de BNG was blijkbaar niet echt opgezet met die mensenmassa. Toen hij kwam aangereden en het volk zag staan, draaide hij gewoon terug, met het excuus dat de politiecommissaris er nog niet was en zonder hem kon de persconferentie niet doorgaan.

Twintig minuten later was het dan toch zover. Een duidelijk gestresseerde BNG-woordvoerder John Clarke (hello, it’s only an exercise) deed nogmaals het al bekende verhaaltje en superintendent John Rush voegde daar wat meer informatie aan toe. Na hun uitleg was er de tijd voor een vraag of vijf, en weg waren ze. Niet meteen de beste manier om de pers tevreden te houden, zou ik denken.

Nadien kwamen ze zelfs klagen bij ons dat het te chaotisch verliep. De klachten waren dat mensen hun vragen door elkaar stelden, niet wachtten tot de spreker was uitgesproken, … well helloooo, een persconferentie over een nucleaire ramp, wat verwachtten ze? Dat iedereen braaf zijn beurt zou afwachten? Welcome to the real world folks.

Later op de dag volgden nog twee persconferenties, eentje met opnieuw bovenstaande acteurs plus Andy Hall, die afgevaardigd was door de regering. Ze gaven een algemene update van de situatie – we wisten alles al wel via de tv-feed en de persberichten, maar kom – en beantwoordden nog enkele vragen. Nadien verschenen drie dames om dieper in te gaan op de gevolgen voor de volksgezondheid, maar echt veel aandacht kregen zij niet meer. Uiteindelijk vertelden ze grotendeels toch hetzelfde verhaaltje.

Na deze dag kan ik met een gerust hart zeggen dat ik niet veel vertrouwen heb in de mensen van Sellafield. Alles duurde veel te lang, ze waren niet goed georganiseerd – terwijl ze nu in tegenstelling tot bij een echte ramp alles hadden kunnen voorbereiden –  en we kregen voortdurend tegenstrijdige informatie. Een voorbeeld: de ene keer moesten de mensen in een straal van 5 km geëvacueerd worden, dan was het maar 2 km, daarna werd het 6 km. Uiteindelijk bleek dat iedereen binnen de 6 km zijn huis moest verlaten en iedereen binnen de 20 km moest binnenblijven. (Ook die contradictie gemerkt in het laatste stukje?)

Maar ach, het was een leuke dag. En hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze naar persconferenties geweest zijn over een nucleaire ramp?