Ze zit er al van voor ik hier ben komen wonen. Veel zien deed je ze niet. Af en toe een flits en hup, weer verdwenen.
Tot om half een deze nacht. Ik zag ze eerst de badkamer binnengaan, daar ging ze weer buiten en dan verdween ze in de kamer van mijn flatgenoot.
Ik vond haar – op gehoor – terug onderin een van zijn kasten. Waar ze juist zat wist ik niet, dus ik til even de radio op die er stond: niets. Ik zet hem terug neer en hoor dan *pieppieppiep* en zie haar snuitje onderuit de radio komen, maar gaan lopen doet ze niet. Ze zat dus vast, ik gok met haar staart.
Snel het valletje gaan halen, haar daar al een stukje laten inklauteren, radio opgetild en …
Ondertussen heb ik ze een eindje verder buiten in een grasperkje gezet, where she can live happily ever after *the crowd goes "oooooooooh"*
Jaja, kan ze van dat grasperkje terug naar jouw appartement lopen en kan het hele verhaaltje opnieuw beginnen 😉
Of loopt ze naar de buren, maakt ze kindjes, wordt hun huisje te klein en heb je binnenkort niet één, maar twintig muizen op bezoek…
brrrr…
Zie, je had ze al beter kunnen bijhouden! :p
Anyway, that chocolate is mine now. MINE!
Ge had ze beter verdronken. Nu komt ze zeker terug en misschien met gevolg. Heb soortgelijke verhalen nog gehoord in de familie. Ma en tante M gingen ze wel eten geven in de muizenval om ze in leven te houden.
Awel, IK vind het alvast een nobel initiatief. Je hebt haar tenminste een kans gegeven. En blijkt ze hardnekkig, dà n is het misschien (en oh, ik zeg dit niet graag) nodig om de grovere middelen uit de kast te halen. Maar niet verdrinken hè! Zo barbaars!!
😮
Spijtig, kon je ze niet als huisdier africhten? Ze kunnen heel lief zijn hoor! 🙂
‘Muisatouille’ … toevallig ook in Parijs!