Liesbet heeft me een zogenaamde stok toegeworpen, en met een beetje vertraging zullen we die eens vangen.

Wat wilde je later worden, toen je nog een kind was?
Apotheker. Yep, ik moet zowat het enige kind geweest zijn dat dat in de vriendenboekjes schreef. En toen kwam het vak chemie, waar ik absoluut geen aanleg voor bleek te hebben. Dat plan werd dus maar opzij geschoven. Nadien eigenlijk geen droomjob meer geambieerd, tot de liefde voor sport grote vormen begon aan te nemen en dat resulteerde dan in ‘journalist’.

Wat ben je uiteindelijk geworden?
Nog niets, al is journalist – of toch op z’n minst iets in de media, maar dan wat meer aan de technische kant – wel heel waarschijnlijk.

Hoe wilde je er als kind later uitzien?
Wegens twee mini-oudertjes te hebben, vooral ‘groot’.

Hoe zie je er nu uit?
Ongeveer 1m83, dus toch aan de grote kant.

Hoe zag de vrouw van je dromen eruit?
Pff, nu vraag je wat. Geen idee van eigenlijk. Ik heb nooit met een ideaalbeeld rondgelopen.

En wat is het uiteindelijk geworden?
Happy single.

Hoeveel kinderen wilde je later en op welke leeftijd?
Hmm, nooit meer dan twee in ieder geval, een leeftijd had ik niet bepaald in gedachten.

Wat is het uiteindelijk geworden of wat zal het wellicht worden?
Beats me.

Wat was als kind je lievelingseten en wat lustte je totaal niet?
Dat is een tijdje bijna uitsluitend spaghetti geweest, daarna spinazie (over het algemeen geen topper bij kinderen heb ik me laten vertellen) en worstjes of een frikadellekoekske. En eendenborstfilet met kroketjes als feesteten.
Er was zoveel dat ik niet graag lustte, maar als het echt om ‘totaal niet’ gaat, klassiekers zoals spruitjes en rode kool. En mosselen heb ik een hele tijd zelfs amper kunnen ruiken omdat ik er eens goed ziek van ben geweest. Schaaldieren in het algemeen staan trouwens heel laag op het lijstje.

Lust je dat nu nog (niet), of heb je andere favorieten?
Hier komt inderdaad nog steeds geen spruit of rode kool op tafel. De spaghetti heb ik al lang afgeleerd, heb ik zelfs nog niet gegeten sinds ik hier zit, maar heb andere pasta’s wel meer leren appreciëren als daar zijn spirelli en tagliatelle. De andere favorieten blijven nog stevig overeind.

En dan moet ik het nog doorgooien. Eens benieuwd of Arne, Deesie en Anna goeie vangers zijn.