Bon, ik sta ondertussen een beetje achter met wat we hier zoal doen, maar daar gaan we de komende dagen wat aan veranderen. Na een week theorie van Cosme, hadden we een week pure en onversneden praktijk van Keith Bowers. We begonnen nog eerst even met wat uitleg, de do’s en don’ts en enkele anekdotes, je kent dat wel. Zo is er een voormalige minister van buitenlandse zaken die er een sport van maakte om zijn interviewers vlak voor ze live on air gingen af te leiden. Bijvoorbeeld die ene keer toen hij tien seconden voor hij een interview ging geven vanop de ruïnes van de Berlijnse muur even een bril met neus opzette, om het daarna doodserieus te hebben over de voordelen van een herenigd Europa. Een duidelijke don’t was deze reactie van John Sweeney, tijdens de opnames van een documentaire over Scientology:

De volledige uitleg:

Lichtjes controversieel, maar als je zo stevig in je schoenen staat als Jeremy Paxman, toch wel een do:

Al hoort deze kanttekening er ook wel bij. “Paxman’s explanation was that, “by the time I’d asked the question five or six times it was clear that you weren’t going to answer it … at which point a voice came in my ear and said, ‘the next piece of tape isn’t cut, you’d better carry on with this for a while’, and I’m afraid I couldn’t think of anything else to ask you.”

De studio

Wat hield “live studio presenting” nu juist in? Welk exact wat je zou verwachten van de omschrijving: live presenteren in een studio. Een autocue aflezen en het nieuws presenteren, als presentator een interview afnemen in de studio, geïnterviewd worden in een studio, reporter ter plaatse spelen, camera 1, 2 en 3 bedienen, het geluid mixen, lampen afstellen, de beelden mixen, producen, een breaking news story verzinnen, snel uitschrijven en de presentator onder zijn neus duwen en ja, zelfs het weer presenteren, het hoorde er allemaal bij. Great fun.

De geluidscabine