Ook al galmde “Ed-dy, Ed-dy, Ed-dy” vorige woensdagavond meermaals door het sportpaleis, eigenlijk was het gênant. Volgens de organisatie was er 6.000 man aangekondigd en ik geloof best dat er op de dag zelf nog enkele honderden zijn bijgekomen, maar de 8.000 of 9.000 die je in de kranten las, I’m not buying it.

Eigenlijk is het schandalig, Clouseau krijgt het sportpaleis 18 keer vol, The Night of the Proms doet het ook een stuk of 10 keer elk jaar en zelfs die vermaledijde Nederlander Marco Borsato vult het enkele keren. Maar het icoon van de Vlaamse schlager krijgt het maar 1 keer voor 1/3 vol? De wereld is gek geworden. Voor alle duidelijkheid, de foto hierboven was vóór het optreden. Zo pijnlijk was het nu ook weer niet.

Eddy Wally deed het niet alleen. Debby & Nancy verzorgden de presentatie en hij had een hele rits vrienden uitgenodigd. De eerste die de revue passeerde was ReBorn. Een goede zaak dat hij als eerste kwam, want daardoor waren we er snel vanaf. Wat hij hier kwam doen, ik weet het niet, en het aanwezige publiek nog minder. Kerel paste totaaaaal niet in de stijl van dit festijn.

Na ReBorn was er een groepje uit het dorp van Mr. Wally, Ertvelde, dat in zijn eigen dialect zong. Heel leuk enzo, alleen verstond geen kat wat voor woorden (?) ze uitstootten en die eigen versie van No Woman, No Cry … laten we zeggen dat den Bob zich nog aan het omdraaien is. Next up, Eurosongtrots Kate Ryan, met haar winnende liedje. Niet onbelangrijk, deze keer mét kniezwengel. Het optreden werd er meteen een stuk sterker door.

Wat mocht tussen al dit geweld niet ontbreken? Een a capella-groepje natuurlijk. Spijtig genoeg bleek Voice Male bezet en had de organisatie een andere groep opgetrommeld. Ik heb niet de moeite genomen om de naam te onthouden, want we horen er toch nooit meer van. De begeleiding bij een liedje van den Eddy ging nog wel, maar hetgeen ze daarna ten berde brachten … ik denk dat de aanwezigen er nog steeds nachtmerries van hebben. Het was een – uiteraard a capella – versie van Pump It van de wereldvermaarde Black Eyed Peas. Absolutely Horrendous.

Dat Gorki ook op het toneel verscheen, was toch enigszins een verrassing voor ondergetekende. Een duidelijk niet al te nuchtere Luc De Vos verblijdde ons nog maar eens met Mia en Lieve Kleine Piranha, en had voor de gelegenheid ook een Wally-nummer in een Gorki-jasje gestoken. The Voice of Europe had daar beter een van zijn Amerikaanse kleermakers voor meegepakt, want deze zorgde niet meteen voor haute couture.

Wie zwierden ze daarna op het podium? De koning van de feesttenten, de keizer van de pensenkermissen, de prins van de reality-tv, u raadde het al: niemand minder dan de onovertroffen en onvolprezen Sam Gooris. De man met de rubberen benen gaf het beste van zichzelf en had speciaal voor deze gelegenheid zelfs een medley gemaakt van zijn allergrootste hits. Om duimen en vingers bij af te likken.

Als laatste gast Рen zoals steeds gold last but not least Рde man die de wereld evergreens schonk als Wij zijn de Wuppies, Bedankt lieve ouders (in duet met Mr. Wally), Het kleine caf̩ aan de haven en Рnu denkt u, ik ken die liedjes wel, maar sapperdepitjes nog aan toe wie zong dat nu weer? wel als ik de volgende titel noem weet u het ongetwijfeld РHet Smurfenlied. Wat zegt u? U kan nog steeds niet op de naam komen? Dan zal ik maar helpen: Vader Abraham natuurlijk.

Als afsluiter werden we zelfs getrakteerd op een heus familieduet. Dochter Marina verscheen mee op het podium en zong als een nachtegaal … die beter niet uit het struikgewas was gekomen. Ik lees dat ze zelfs een eigen cd heeft, moet je mij eens uitleggen wie die in godsnaam zou willen beluisteren, laat staan hebben.

Uit dit alles kan natuurlijk maar één conclusie volgen: het was gewéldig. (Vindt u dat een rare conclusie, dan hebt u niet goed tussen de lijntjes gelezen)