… viel er niets te vertellen eigenlijk.

Toch enkele observaties/gewaarwordingen:

– ik zie er blijkbaar uit als iemand van Carlisle. Vandaag hebben drie mensen me de weg gevraagd. En twee van hen heb ik zelfs kunnen helpen, tot mijn eigen grote verrassing.

– je hebt het op tv al wel gezien. Elke Engelse dame die mensen moet voorthelpen lijkt wel een hoog stemmetje te hebben en kirt met een brede smile "Can I help you?" of iets dergelijks. Perfecte afspiegeling van het echte leven. Elke vrouw waar ik hier aan iets heb moeten vragen, of die ik iets heb horen uitleggen, doet het op die manier.

– ik heb nog geen enkele, en dat mag je letterlijk nemen, Engelsman/vrouw voor een rood licht weten wachten om over te steken. Ze kijken nog wel even voor ze voor de wielen van een auto springen, maar wachten tot het op groen springt, not a chance. Zelfs de straatvegers (nu ja, de machine veegt voor hen) kijken er niet naar. Even wachten voor een aanstormende ambulance kan nog net, getuige onderstaande foto.

– buiten Benjamin, de Zweedse zwarte, nog geen enkele kleurling gezien hier. Kotgenote Hannah, studerend voor lerares lagere school, vertelde dat ze poppen met een ander kleurtje met de blanke poppen moeten mixen om de kinderen te leren dat iedereen gelijk is. Gelijk welke huidskleur. In het echte leven zien de kindjes ze hier namelijk zo goed als nooit.

– ook opvallend, de mensen gebruiken de telefoonkotjes hier echt nog. En niet enkel om hun gsm op te laden zoals bij ons (of dat wil Belgacom ons toch doen geloven).

Als uitsmijter: altijd al willen weten waarvoor de term "iPod-generatie" staat? Volgens Metro, ook hier de gratis krant, is het een letterwoord voor ‘insecure, pressurised, overtaxed and debt-ridden’. Het is maar dat je het weet.